De Koude Oorlog

Zo lang als wij leven – en dat is nu toch al meer dan een halve eeuw - hebben wij alleen nog maar vrede gekend. Tenminste toch hier bij ons. Dat hebben wij te danken aan een krankzinnige wapenwedloop.

Wij zijn Kinderen van de Koude Oorlog. Opgegroeid in een tijd dat de VS en de Sovjetunie een fenomenale hoeveelheid kernwapens verzamelden. Genoeg om elkaar en de hele Aarde vele malen te vernietigen. Wij waren daar tegen. Wij schilderden met de scouts spandoeken en namen deel aan de legendarische rakettenbetogingen.

Stel dat het ons gelukt was. Alle atoomwapens de wereld uit. Dan was er geen sprake meer van Mutually Assured Destruction. De zekerheid dat als je als grootmacht een oorlog begon je zelf ook vernietigd zou worden.

Dan werd oorlog plots terug een haalbare kaart. Stel je voor. Dan waren we misschien als kinderen van WOIII geëindigd. Uitgerekend door ons vredesactivisme.

Met dat soort ongemakkelijke gedachten bleven we zitten na de lectuur van ‘De Koude Oorlog’ van John Lewis Gaddis, waarin hij probeert om te begrijpen wat er tussen het einde van WOII en de Val van de Muur met de wereld gebeurd is. Dat is niet simpel, geeft hij zelf toe. Het had ook helemaal anders kunnen uitdraaien.

Het is ook gek om terug te blikken op een tijdperk waar je zelf midden in zat. Wij hier bij ons en Aleksander Skorobogatov aan de overkant, daar achter het Ijzeren Gordijn. Hij heeft het boek ook gelezen. Zaterdag vragen we elkaar: hoe was het toen bij jullie?

Beluister het volledige gesprek :