De Wereld van Sofie
“De laatste keer dat ik iemand heb vastgepakt, was net voor de lockdown"
wo 2 sep. - 10:01
“De laatste keer dat ik iemand heb vastgepakt, was net voor de lockdown op 13 maart. De zondag daarvoor had ik afgesproken met een vriendin die ik al anderhalf jaar niet meer gezien had. In een tsjokvol Mechels cafeetje waar een jazzconcertje te horen was. Da’s de laatste keer dat ik iemand heb vastgepakt en door iemand ben vastgepakt. Da’s eigenlijk heel raar om te beseffen dat je al 6 maanden niemand meer hebt vastgepakt."
"Ik besefte het vooral toen ik de laatste keer mijn moeder bezocht van begin 70. Die ik ook 2 maanden niet heb kunnen bezoeken. Pas vanaf Moederdag in mei ben ik weer bij haar op bezoek geweest. Al verschillende malen intussen maar ik pak haar nooit vast of ik omhels haar nooit. Zij mij ook niet en zij is ook alleen. En dat is ook heel raar, da’s een heel raar gevoel van : ‘Ja, ik zou mijn moeder wel eens willen vastpakken om haar te troosten!’."
"Of zelf het gevoel van troost ervaren door vastgepakt te worden. Er zijn toch heel veel momenten in die lockdown, zeker in het begin, iedereen zit met angsten. En je moet dat allemaal alleen verwerken. Je kan ook eens geen troost vinden door je lief eens goed vast te pakken of er nog eens extra dicht tegen aan te kruipen in bed ’s nachts."
"Ik sluit me daarvoor af, voor die gedachte dat ik eigenlijk al 6 maanden niet meer door iemand ben aangeraakt. Als is het maar eens een hand gegeven of op ’t werk heb je ook wel collega’s die tactiel zijn, die al eens je rug masseren, ik sluit me daar helemaal voor af. Laat staan liefdevolle aanrakingen van iemand, van je lief, tederheid van je lief, ik sluit me daar voor af want anders is het niet draaglijk als je daar teveel over nadenkt."
"Ik ben gaan kamperen in Zuid-Frankrijk de voorbije 2 weken. Dan speelt die huidhonger toch wel eens zo hard op, alhoewel ik dat een vreselijk woord vind. Want als je gewoon thuis bent, zit je ’s avonds alleen thuis, dat ben je gewend. Maar op een camping zijn er allemaal andere mensen voortdurend om je heen. Heel veel koppels die ook kamperen met een caravan of tent. Die zie je hand in hand lopen, da’s heel confronterend dan, die bubbel van 1, of 2, met mijn hond."
"Die pak ik nu soms wel eens extra vast. Het is een kleine hond dus ik kan hem optillen. En dan zet ik hem op mijn schoot terwijl ik aan het tikken ben. Ik kan hem echt zo als een baby vastpakken en dan kijk ik samen met hem uit het raam. En dan knuffel ik hem echt. Wat hij eigenlijk niet zo graag heeft. En ik ruik ook eens heel goed aan hem want ik vind zo’n hondengeur heel lekker.
Maar tegelijkertijd is het heel schraal hè. Voel je je soms verschrikkelijk omdat je nooit eens aangeraakt wordt. ’t Gaat zelfs zo ver dat je jezelf soms eens streelt. Dat je eens met je hand over je wang wrijft om nog eens te voelen hoe het voelt als iemand dat doet. Maar dat is toch niet hetzelfde."
"Onlangs is de moeder van mijn beste vriendin overleden. Ik kende die moeder van kindsafaan. Je gaat naar de begrafenis maar je raakt elkaar niet aan, je troost je vriendin niet fysiek. Er is een koffietafel van een paar uur maar er wordt niet te emotioneel gedaan. Dat gebeurde gewoon niet misschien ook omdat je afstand moet houden. Dat is een klik in je hoofd die je maakt. Ik maak al 6 maanden die klik in mijn hoofd, van ‘Ik moet hier nu niet zielig gaan zitten doen’, alhoewel je je op bepaalde momenten één hoopje ellende voelt. Je sluit je daarvoor af, of IK sluit me daarvoor af, anders is het niet leefbaar.”
