De moeizame zoektocht van Fernand naar de juiste psycholoog

Vier jaar geleden ging Fernand Van Damme, nu 28, op zoek naar een psycholoog. Hij wist in de verste verte niet waar te beginnen. Hij consulteerde de website vind-een-psycholoog.be. Toen hij daar zijn klachten wou aanvinken, waren er zeker 10 van toepassing. Toen hij er één in gaf, kreeg hij een hele lijst van psychologen in en rond zijn woonplaats Gent. Hij koos dan maar lukraak iemand uit die lijst, niet wetende wat al die therapievormen betekenden.

Het eerste gesprek liep goed maar hij knapte af op de behandeling. Hij had gekozen voor EMDR-therapie (eye movement desensitization and reprocessing), een techniek die vaak gebruikt wordt bij het verwerken van traumatische ervaringen. De therapie pakt je probleem aan met aanrakingen. De therapeut tikte o.a. op zijn knie en dat voelde onwennig aan. “Ik ben dan dichtgeklapt en heb een sms gestuurd dat ik me daar niet comfortabel bij voelde.”

"Het is geen schande als je eerste psycholoog geen match is"

Tot daar de therapie, Fernand stopte de psychologische hulpverlening anderhalf jaar in de koelkast. Hij leefde even in de waan dat therapie niets voor hem was. Intussen weet hij dat het geen schande is als die eerste psycholoog geen match is. En dat je dan gewoon even op je positieven moet komen en verder moet zoeken.

Dat deed hij dan ook en met al wat meer kennis van zaken kwam hij terecht bij ACT-therapie (acceptance and commitment therapy).  “Dat is meer gericht op het idee van: gedachten zijn eigenlijk maar een brij van woorden. Je geeft de betekenis aan woorden die je zelf wil. Ik kon me wel vinden in die filosofie.” Toch had hij na een paar maanden het gevoel dat hij in rondjes liep. De therapeut raadde hem toen een psychiater aan. “Dan denk je toch wel: ik heb nu al twee keer een therapeut geprobeerd. Ik heb daar veel tijd en middelen in gestopt. En nu zegt die therapeut dat ik enkel geholpen ben met medicatie.”

Dat kwam hard binnen, maar het bleek toch een heel goede beslissing om naar UZ Gent te stappen. Daar werd hij tot zijn verbazing niet meteen aan de pillen gepraat. Er werd grondig uitgezocht welke therapie er het beste bij zijn klachten paste. “Jammer dat ik vier jaar geleden niet meteen dit soort hits heb gekregen”, dacht Fernand. Maar toch ziet hij de eerste twee therapeuten niet als verloren tijd en moeite. Want zo heeft hij wel een beter inzicht gekregen in zijn klachten. Zonder die sessies had hij niet zo duidelijk bij de psychiater kunnen verwoorden wat er met hem scheelde.

"Therapie moet beschikbaar zijn voor iedereen, zolang hij of zij het nodig acht"

Fernand heeft het geluk dat hij de therapie kan betalen dankzij zijn voltijdse baan. “Voor mij was het simpel. Mijn mentale gezondheid kreeg prioriteit. Dan ging ik maar een keer minder op restaurant.” Maar voor veel mensen zijn de kosten een zware dobber. "Volwassenen krijgen acht sessies bij de psycholoog per jaar terugbetaald, mits doorverwijzing van de huisarts of psychiater. Maar acht gesprekken, wat is dat? Daarmee kom je amper toe om je verhaal te vertellen en een band met je psycholoog op te bouwen." Daarom roept hij de politiek op om therapeutische hulp beschikbaar te maken voor iedereen, zolang hij of zij dat nodig acht.

"Er is nog steeds een taboe rond geestelijke gezondheid"

Hij botst nog geregeld op het taboe rond ‘therapie’. Als hij vertelt aan vrienden of familie dat hij naar een psycholoog gaat, zie je ze denken: “Oei, er scheelt iets. Gaat het niet goed met hem? Is hij depressief?”. Ze worden opeens heel voorzichtig. Terwijl het veel genuanceerder is dan dat. Het taboe rond geestelijke gezondheid moet nog veel meer doorbroken worden. 

Lees het opiniestuk van Fernand Van Damme op demorgen.be

Lees ook: