Ry Cooder - The prodigal son

Ry Cooder zat op de rand van zijn bed, een vooroorlogse Gibson Mastertone banjo op zijn knie. Hij was weer eens thuis gebleven van school in Santa Monica en luisterde naar een radiozender die de hele dag blues, country en gospel speelde voor zuiderse hillbillies, die als arbeiders in de Californische fabrieken werkten. Hij tokkelde de hele dag door. “Ik dacht dat ik een banjospeler zou worden en in een bus het land zou rondreizen om gospelmuziek te spelen.”

De jonge Ry was betoverd en de muziek die hem als tiener zó raakte heeft hem nooit losgelaten. Al leek hij dat zelf gaandeweg te zijn vergeten. Tot zijn zoon Joachim zei, dat het nu wel genoeg was met protestsongs tegen bankiers, vastgoedmagnaten en andere Republikeinen. “Pa, je wil die mensen toch niet de kop blíjven inslaan met gepreek? Speel gitaar en zing liedjes uit lang vervlogen tijden.” De verloren zoon besefte dat zijn zoon gelijk had. Hij besliste om zijn kwaadheid los te laten, terug te grijpen naar zijn eerste liefde en een reeks gospelsongs op te nemen. Niet met de bedoeling die nummers na te spelen - “Want dat werkt niet” - maar om ze heruit te vinden. Opnieuw Joachim had hierin een cruciale rol: hij is drummer, maar hij is ook vertrouwd met exotische instrumenten zoals de array mriba, een elektrische variant van de Afrikaanse duimpiano die fluïde, trance-opwekkende geluiden maakt. Ry besefte dat die klanken een ingang konden zijn om de oude nummers nieuw leven te geven, wat ook wonderlijk lukt in Straight street of Harbor of love.

Een gospelplaat. Dus de Heer doet mee. Maar Hij zit de songs niet in de weg. Hij is gewoon aanwezig, bvb. in Jesus and Woody, waar Hij een eindje wegmijmert met Woody Guthrie over hoe ze beiden ooit dromers en idealisten waren, “Maar kijk nu wat er met de wereld is gebeurd.” Jesus and Woody is één van drie eigen nummers op de plaat - het zijn niet allemaal heruitgevonden oldies uit de eerste helft de 20ste eeuw.

Ry Cooder is 71 en met zijn berustende toon en doorleefde stem vindt hij een nieuwe adem op 'The prodigal son'. Hij houdt het klein. En dichtbij. In de hoes een simpel bedankje voor zijn kleindochter Paloma die hem opvrolijkte bij het schrijven van de teksten.