Ga naar hoofdinhoud

Luister Live

Programma's

Select

Podcasts

Alles begint bij luisteren

Radio 1 Sessies

album van de week

classic album van de week

ontbreekwoordenboek

Wonderland

De oogst van april 2017

zo 16 apr. - 10:00

Het is niet omdat Jan Sprengers geen bluesprogramma meer heeft dat hij de blues 'n' roots-releases niet meer zou volgen. Hier zijn de belangrijkste releases van de voorbije maand.
Eric Bibb

Big Time Bossmen - Working on a plan

Prijsbeest van deze maand is Eric Bibb, maar we beginnen in eigen land met Big Time Bossmen, een kwartet uit Wetteren. Ze bestaan al een jaar of vijf, namen in 2015 een demo op met Walter Broes en hebben nu hun debuutalbum uit. Big Time Bossmen zijn begonnen als rechttoe-rechtaan rockabillyband en hebben, naar eigen zeggen, hun muzikaal beeld verruimd met blues, swamp, soul en zelfs funk en hard rock. Naar eigen zeggen, want wij blijven toch vooral rockabilly horen.

Waar niks mis mee is, behalve dat de energie en het plezier die er ongetwijfeld zijn bij hun concerten verdomd moeilijk te vatten zijn in een studio-opname. Daar kampt het genre an sich al jaren mee. Met als gevolg dat het soms geforceerd klinkt, té hard hun best gedaan om die Be-bop-a-lula-klik in de stem te krijgen, gedrenkt in de correcte slapback delay. En als we dan toch aan 't vitten zijn (hihi): rockabilly speel je niet op een Telecaster, maar op een dikke Gretsch met stevige Bigsby vibrato. Voor de rest gunnen we Big Time Bossmen al het beste, ze zijn echt goed bezig. En ze krijgen al zeker de Prijs van de Hoes van de Maand.

Big Time Bossmen - Working on a plan

Big Time Bossmen - Working on a plan

Nikki Lane - Highway queen

Meteen de Prijs van de Onnozelste Hoes uitdelen: de immer langbenige Nikki Lane leunt voluit op de indrukwekkend hoorns van een imposant rund - waar slààt dit op? Maar pas op, 't kan nog erger: op de achterkant staat La Lane in een vreemd soort doorkijkjurk op de rug van twee van dat soort ossen, terwijl ze haar cowboyhoed naar de camera gooit. We horen de fotograaf het al zeggen: "als je nu eens op die beesten kruipt en je hoed weggooit!" 't Zal wel iets Amerikaans zijn, zeker? Of Nashville? Of country?

Nikki Lane - Highway queen achterkant

Nikki Lane - Highway queen achterkant

Want daarin is Nikki Lane helemaal thuis, in de country, dat zijn haar roots. Ze komt wel uit South Carolina, woonde een tijd in LA en NYC, maar toen had ze iets met een countrymuzikant, raakte ze helemaal verknocht aan het genre (ook al was het alweer gedaan met die muzikant) en werd Nashville haar vaste stek en uitvalsbasis. Ze is intussen aan haar derde album toe en wordt hoe langer hoe meer een naam om mee rekening te houden in het genre. Zoals gezegd, naar onze smaak soms te typisch, maar als ze de volumeknop opendraait en een potje countryrock serveert, dan zijn we wel mee.

Nikki Lane - Highway queen

Nikki Lane - Highway queen

Rodney Crowell - Close ties

Al lang een ouwe rot in het countryrockvak is Rodney Crowell. Al sinds de tweede helft van de jaren '70 bezig en onvermoeibaar; hij blijft om de zoveel tijd een album de wereld in sturen. 'Close ties' komt twee jaar na 'The traveling kind', dat Crowell helemaal samen met Emmylou Harris maakte, en twee jaar eerder was er 'Old yellow moon', ook al geheel met La Harris. Op de nieuwe staan twee samenwerkingen, eentje met Sheryl Crow en een met Rosanne Cash en John Paul White (singersongwriter uit Tennessee en ooit de helft van het duo The Civil Wars). Helaas zijn dit duet en dit triootje niet de sterkste songs van de plaat.

Het zal wel aan ons liggen, maar opnieuw voelen we het meest voor de meer rockende nummers, zoals albumopener East Houston blues, een akoestisch nummer, met een glansrol voor leadgitarist Tommy Emmanuel, zowat het best bewaarde muzikale geheim van Australië. Rodney Crowell hoeft al lang niks meer te bewijzen en zijn afgelikte jaren '90 imago, dat wel een redneck variante op Miami Vice leek te zijn, heeft hij gelukkig achter zich gelaten. De man wordt dit jaar 67, dan mag je gewoon jezelf zijn.

Rodney Crowell - Close ties

Rodney Crowell - Close ties

Eric Bibb - Migration blues

En dan is er Eric Bibb! Al langer een van onze favorieten, en dat zal zo blijven, zolang de man dit soort intens mooie platen blijft maken. Ook hij is al sinds de jaren '70 bezig en hij maakt elk jaar minstens één album. Hij weet zich daarvoor bovendien telkens met de juiste mensen te omringen. Op 'Migration blues' gaat het om een vast - geheel akoestisch - partnership met Michael Jerome Browne en JJ Milteau. De eerste, geboren in Indiana maar als tiener verhuisd naar Montreal, is een van de knapste Canadese rootsmuzikanten. Op dit album speelt hij alles wat niet te zwaar of te heet is (wat toch voornamelijk snaarinstrumenten zijn). Jean-Jacques Milteau is dan weer het beste wat Frankrijk te bieden heeft op bluesgebied - kan raar klinken, dat ze daar überhaupt kaas van gegeten hebben in Frankrijk, maar JJ en zijn mondharmonica's zijn het geboorteland al lang ontgroeid.

De albumtitel laat het al vermoeden, op 'Migration blues' raakt Eric Bibb verscheidene gevoelige snaren in zijn betrokkenheid met de migranten en vluchtelingen in deze wereld. Hij maakt parallellen tussen de historische zwarte migratie van het zuiden van de Verenigde Staten naar Chicago in Delta getaway enerzijds en de hedendaagse duizenden radeloze vluchtelingen die vanuit Afrika en het Midden-Oosten met gammele bootjes de oversteek maken naar Europa in Prafin' for shore anderzijds. Hij voelt de hele zwarte bluesnalatenschap door zijn aderen stromen in With a dolla' in my pocket en biedt de wereld een helpende hand in Brotherly love. Ook leuk: de Canadees Browne en de Fransman Milteau dragen het instrumentale La vie c'est comme un oignon op aan de 14.000 Franse migranten die halfweg de 18e eeuw gedwongen werden hun nederzettingen in de Canadese maritieme provincies te verlaten en toevlucht zochten en vonden in Louisiana - het verhaal van de Acadiens die Cajuns werden in niet meer dan twee en een halve minuut schoonheid.

En liefhebbers van mooie vintagegitaren komen ook ruim aan hun trekken. Zo leer je uit de liner notes dat het nummer Migration blues gespeeld is op een resophonic 12-string guitar (de gitaar op de hoes), die Bibb haalde bij Peter's Resonators in Duitsland, een speciaalzaak die vintage akoestische gitaren ombouwt tot resonators, met van die metalen klankplaten. Een heel nieuwe wereld gaat open dankzij één lijntje tekst in het cd-boekje. Een wereld waar onze eigen bluesmensen thuis zijn: op de homepage zie je meteen Roland en Tiny Legs Tim.

Eric Bibb met zijn Otwin 12-string

Eric Bibb met zijn Otwin 12-string

Eric Bibb - Migration blues

Eric Bibb - Migration blues

Lees ook:

Blijf op de hoogte

Ontdek de beste podcasttips, beluister het meest recente nieuws en doe mee aan exclusieve acties.

Volg ons op
Schrijf je in voor onze nieuwsbrief

Jobs

Privacy

Gebruiksvoorwaarden

Heb je een vraag?

Contact

Wedstrijdreglement

Logo UitInVlaanderenLogo Cim Internet