De oogst van jan-maa 2019

Daniel Romano - Finally free

Nooit van gehoord, van Daniel Romano. Foute boel. Want de man (°1985 in Welland, Canada) is volgens de ene bron toe aan zijn zevende, volgens de andere bron achtste album. In acht jaar tijd. En voordien had hij samen met zijn broer Ian al drie platen gemaakt met de punkband Attack in black. Toen die op de fles ging (een slecht platencontract lag aan de basis daarvan) legde Romano zijn muzikale frustraties vast op zijn solodebuut 'Workin' for the music man' in 2010. Daarop deed hij alles alleen. Een constante in zijn werk, net als het feit dat niets vast staat. De ene keer maakt hij een countryplaat, de andere keer een punkalbum, de ene keer een puur digitale onderneming, de andere keer zuiver analoog.

Op 'Finally free' is dat laatste op de spits gedreven. Het album is opgenomen op een 4-track Tascam recorder. Vermits Romano alles zelf speelt, moest hij de opnamen van 4 sporen telkens naar één stereospoor bouncen om zo sporen vrij te maken voor een nieuwe overtake. Dat deed hij zeer organisch, bijna zonder er bij na te denken en al helemaal zonder een vooraf vastgelegd plan, een muzikale stream of consciousness dus. Het resultaat is een zeer warm album, waarop Romano deze keer meer een singersongwriter is dan een rocker, maar wel een duidelijke countryfolk ondertoon. Echt een artiest die je moet ontdekken.

John Mayall - Nobody told me

De tel nog niet kwijt? 'Nobody told me' is, voor zover we hebben kunnen nagaan, officieel het zevenenzestigste (67!) album van onze favoriete bluesbrit. Mayall zelf is in in november 86 geworden en hij was 22 toen hij zijn eerste album maakte. 67 albums dus in 64 jaar, dat is meer dan 1 per jaar.

En toch blijft hij fris klinken. Of nieuwe invalshoeken vinden. Deze keer mag ongeveer bij elk nummer een andere leadgitarist opdraven. Niet de minste namen: Joe Bonamassa, Larry McCray, Alex Lifeson, Todd Rundgren, Steven Van Zandt en Carolyn Wonderland. Veel meer valt daar niet over te zeggen, want het kwaliteitslabel John Mayall garandeert tevredenheid.

SnelBelg

Veel Belgische blues 'n roots-releases deze maanden, vandaar in telegramstijl:

Boogie Beasts

Leerden we in oktober 2015 kennen. Zéér Belgische band: 2 Limburgers en 2 Luikenaars. Iemand had ons ingefluisterd dat ze een ruimer publiek proberen te bereiken door een toegankelijkere sound, maar het tegendeel is waar. Door de productie in handen te leggen van Rodrigo Fuentealba Palavicino (van o.m. Fifty Foot Combo en Gabriel Rios) en Micha Volders (ex-El Guapo Stuntteam) kozen ze doelbewust voor ruwe kantjes. We citeren Boogie Beast Gert Servaes zelf: "Voor mij is dit een pure blues-plaat, 7 sporen in record, allemaal in één ruimte en spelen, spelen, spelen. Geen knip- en plakwerk, geen gefoefel, geen fouten verdoezelen, maar op plaat zetten wat we op die moment hebben gedaan, incluis foutjes, missers, ..." Respect.

DC Snakebuster

Echte naam Frank Declercq. Uit Vlaams-Brabant. Violist van opleiding, drummer in talloze bands sinds de late jaren '80. Tot hij verliefd werd op de cigar box guitar en sindsdien gaat hij als one-man band door het leven. Dat klinkt precies zoals je het verwacht.

Black Cat Biscuit

Kwintet dat ons land volgende maand mag vertegenwoordigen op de European Blues Challenge in Portugal. Hebben hun album gemaakt met de hulp van de Limburgse Hammond-grootmeester Patrick Cuyvers. Klinkt nogal traditioneel, we hebben het liever wat avontuurlijker.

Little Jimmy

Je kent hem ook als Don Croissant, maar zijn echt naam is Marc Claeys. Zijn grootste roemperiode lag in de jaren '60 toen hij met de groep Little Jimmy and the Robots voorprogramma's speelde van The Kinks, The Who, Led Zeppelin, The Small Faces en vooral The Rolling Stones. In de jaren '80 trok hij met Chris Whitley naar New York, maar toen die terugkeerde en Little Jimmy geen greencard had, kwam een einde aan dat avontuur. De muziek werd opzij gezet, hij deed een restaurant open en na de dood van zijn vrouw verhuisde hij naar een woonboot op het kanaal Brussel-Vilvoorde.

Little Jimmy is intussen 75 en naar verluidt heeft hij Roland geïnpireerd om muzikant te worden. Hoe dan ook: Tiny Legs Tim heeft hem nu een nieuwe kans gegeven door hem de plaat 'Blues rebel' te laten opnemen, die Tim vooral niet geproducet heeft. Klinkt zeer rauw, maar ook een beetje onbeholpen.

Tim en Guy

Van Tiny Legs Tim gesproken, Die heeft eigenlijk twee nieuwe platen uit: in november verscheen 'Live at Sint-Jacobs' (je mag twee keer raden wat voor een album dat is en waar het is opgenomen) en sinds vorige maand is er 'Elsewhere bound'. Wow, straf plaatje is dat! Na 'Melodium rag', dat Tim minimaal ineen stak met alleen de hulp van Steven Troch, gaat hij nu de andere kant uit: met een negenkoppige band nam hij een vrolijke plaat op, alsof Gent ineens aan de Mississippi ligt, of een zusterstad is van New Orleans. Die band bestaat voor een groot deel uit de Magnificent Seven van Lady Linn, maar bij Tim kregen ze blijkbaar meer bewegingsruimte, want dit swingt als een tiet. No offence, Linn :-)

Guy Verlinde doet de omgekeerde beweging. Van full band gaat hij naar bijna niets: één resonator gitaar en één mondharmonica. 'All is forgiven' is zijn meest intieme plaat tot nog toe, en zijn meest persoonlijke ook. Dance through the night gaat over de zelfmoord van een goede vriendin, Play your blues is een ode aan zijn vader, Gotta let go is voor zijn broer die het moeilijk had na een echtscheiding, Solitude & grace is een eerbetoon aan zijn demente moeder. Dat komt wel aan.

Kortom: Guy en Tim doen gewoon verder hun zin en zijn daar alsmaar beter in. Respect!