De oogst van januari 2017

Rust on the Rails - Talisman

We beginnen met een buitenbeentje. Rust on the Rails is een band uit Seattle die draait rond twee gitaristen/zangers, Cody Beebe en Blake Noble. Correctie 1: Noble is Australiër. Correctie 2: Noble speelt niet echt gitaar, maar gebruikt ze als percussie-instrument. Correctie 3: Noble speelt (vaak tegelijk) ook nog didgeridoo, en dàt maakt het meteen anders dan alle andere bands. American Aussie Roots noemen ze het zelf, maar het album 'Talisman' gaat breder: de muziek is wel geworteld in de roots, maar heeft even veel te maken met de gitaarbandstraditie uit Seattle, en doet uitstapjes richting singer-song.

John Mayall - Talk about that

Wij zijn de tel al lang kwijt, maar op zijn site houdt John Mayall netjes bij hoeveel albums hij al heeft. Daaruit blijkt: 'Talk about that' is zijn 65e album, de man is in november 83 geworden en zijn eerste plaat verscheen toen hij 22 was. Dat is meer dan één album per jaar.

Dit wil ook zeggen dat hij ons niet meer verrast. Het blijft zeer degelijke rootsmuziek, nog altijd fris en nog altijd het sterkst wanneer hij de New Orleans-sound neerzet, maar vernieuwend kunnen we dit al lang niet meer noemen. De zwakste track op het album is de trage blues Cards on the table met Joe Walsch op leadguitar: zo gaat dat, je haalt een vedet binnen en die komt alleen maar een beetje jammen. Maar voor de rest hoor je ons niet klagen.

Thorbjorn Risager & The Black Tornado - Change my game

Thorbjorn Risager is een topnaam uit de Deense bluesscene - en vóór je ermee lacht: de blues staat als een huis in de Skandinavische landen. Risager is al een stuk in de 40 en toch is hij nog maar een kleine 15 jaar bezig. 'Change my game' is zijn vijfde studio-album en - helemaal niet ongebruikelijk in de blues - hij heeft al bijna evenveel live platen.

Thorbjorn Risager, dat wil zeggen: groot orkest. Achter hem staan 7 muzikanten en 3 backing vocals, en vooral de blazerssectie laat van zich horen. Het wil wel eens swingen als een tiet, maar niet hard genoeg naar onze smaak. De sound van Risager was altijd nogal ruw, lekker ongepolijst en nu klinkt het toch allemaal een stuk beschaafder, meer afgeborsteld. 'Change my game' is op die manier een terechte albumtitel, maar we hadden de oude Risager liever. Al is dat smaak en daar valt over te discussiëren.

Delbert McClinton and Self-Made Men - Prick of the litter

OK, beschuldig ons maar van inconsequent gedrag, want in tegenstelling tot Risager hebben we bij Delbert McClinton niets liever dan dat hij bepolijste songs blijft maken. By the way, we zijn net te laat om met hem op cruise te gaan, de Sandy Beaches Cruise nummer 23 was van 6 tot 13 januari. In een week tijd van Tampa, Florida naar Georgetown op de Kaaimaneilanden en Falmouth op Jamaica en terug naar Florida. Je reist met de gerenommeerde Holland America Line en de gemiddelde suite kost je tussen de 3.000 en de 4.000 dollar voor twee personen. Maar je krijgt er wel verschillende blues-, soul- en rootsoptredens voor, niet alleen van Delbert McClinton, maar ook Marcia Ball, Anson Funderburgh, Spooner Oldham, Teresa James en The Mavericks. All aboard for the blues cruise!

En het album 'Prick of the litter'? Mooi, fraai, lekker jazzy: Delbert McClinton heeft een zeer eigen en aangename stijl, zonder weerhaakjes, en dat is in zijn geval gewoon zoals het moet zijn.

Tiny Legs Tim - Melodium rag

Tiny Legs Tim heeft zich intussen helemaal gevestigd als een vaste waarde in de vaderlandse blues. Gentenaar Tim De Graeve keert met 'Meldodium rag' terug naar de basis én tegelijk zet hij alweer een stap vooruit. Het is (nog maar) zijn vierde album (in zes jaar tijd, dus toch sneller dan we dachten) en, net als op zijn debuut 'One man blues' en opvolger 'TLT', doet hij het alleen op de akoestische gitaar en zang. Maar tegelijk houdt hij een stukje over van de groepsplaat die 'Stepping up' in 2015 was: er is een tweede muzikant in het spel. En niet zomaar de eerste de beste: Steven Troch (ex-Fried Bourbon), zonder meer een van de beste mondharmonicaspelers die we hier hebben.

De titel 'Melodium' rag verwijst naar de manier van werken. Meldoium is een merk van microfoons, van die oude, stevige dingen uit de jaren '50, die er zo uitzien.

Bijzonder is ook de gitaar die Tim gebruikt. Een akoestische Martin 017 uit 1943. En dan is de de manier van opnemen: Steven en Tim zaten gewoon naast elkaar voor die microfoon en speelden de nummers live on tape in.

Een en ander zorgt tegelijk voor een oud en zeer autenthiek geluid. Tweelf lekker swingende nummers, zonder franjes, maar met veel durf. Het énige minpuntje zou kunnen zijn dat 12 nummers in zo'n minimale aanpak iets van het goede te veel is. Maar dat is detailkritiek. Ga dit vooral ook live zien: de openingsshows zijn al achter de rug, maar vanaf 11 februari zijn TLT en Steven in grote delen van Vlaanderen en Nederland mee te maken.