Ga naar hoofdinhoud

Luister Live

Programma's

Select

Podcasts

Alles begint bij luisteren

Radio 1 Sessies

album van de week

classic album van de week

ontbreekwoordenboek

Wonderland

De oogst van juni 2017

do 22 jun. - 0:10

Het is niet omdat Jan Sprengers geen bluesprogramma meer heeft dat hij de blues 'n' roots-releases niet meer zou volgen. Hier zijn de belangrijkste releases van de lopende maand.
North Mississippi Allstars

Curse of Lono - Severed

Geen pure roots (maar zo hebben we ze graag, dat is geweten). Curse of Lono is een Londens kwintet - dat ze uit Londen komen is op zich al bijzonder, want de Britse hoofdstad is niet bepaald bekend voor zijn Americana. Maar Curse of Lono eet ook van de alternative rock-wal, gooit een en ander prettig door elkaar en komt tot een origineel geluid, dat tegelijk modern is en respect heeft voor de voorgeschiedenis.

Voorman van Curse of Lono is de on-Engels genaamde Felix Bechtolsheimer. Hij zat vroeger bij de countrybluesband Hey Negrita (genoemd naar een nummer van The Rolling Stones) en richtte Curse of Lono dik twee jaar geleden op, ook al werden de nummers die op 'Severed' staan over een periode van 14 jaar geschreven. Nummers die hij bij zijn vorige band niet kwijt kon, wellicht, wat precies resulteert in die vrije omgang met rootsinvloeden die we zo graag hebben. Bon Iver meets Little Feat. Of zoiets. Je kan slechter debuteren.

Curse of Lono - Severed

Curse of Lono - Severed

Pokey LaFarge - Manic revelations

LaFarge debuteerde in 2006 met 'Marmelade', maar de doorbraak kwam pas zes jaar later dankzij Jack White, die hem "ontdekte", meteen deed meespelen op zijn toenmalig album 'Blunderbuss' en meenam op tournee. De jaartelling in het geval van Pokey Lafarge begint dan ook bij zijn titelloze plaat uit 2013.

Twee jaar geleden was er de overweldigende 'Something in the water', waarop LaFarge bewees dat zijn old-time country-, blues-, folk- en Western swing-beïnvloedde muziek meer was dan een gimmick of een slimme marketingtruuk. Het geluid van toen met de energie van nu samenbrengen was de ziel van de man, hij leefde dit, het was geen pose.

'Manic Revelations' is - met wat goede wil - zijn derde plaat. Altijd een moeilijke, altijd de plaat van de waarheid. En wat doet LaFarge? Hij verlaat de old-time swing en heroriënteert zich richting jaren '60 soul. En laat dat nu net een pak minder swingen. Alle ingrediënten zijn er om stomende soul te maken, de ritmes, de blazers, het vakmanschap, maar niet de songs en dus pakt de verf vaak niet. Jammer, jammer, duizendmaal jammer, zeker omdat we weten dat LaFarge beter kan. Snel terug naar de swing, Pokey!

Pokey LaFarge - Manic revelations

Pokey LaFarge - Manic revelations

Frankie Chavez - Double or nothing

Helaas kan het nog erger dan Pokey LaFarge. Toen we Frankie Chavez in 2012 leerden kennen, met wat achteraf gezien zijn tweede album 'Family tree' bleek te zijn, waren we danig onder indruk. Ziehier een Portugees (!) die weet wat de blues is (géén fado) en tegelijk open staat voor vernieuwing. Zijn muziek, hoewel diepgeworteld in de roots, klonk fris, jong en vernieuwend. En dat zowel in oeroude songs als I believe I'll dust my broom van Robert Johnson als in eigen composities. Precies zoals we ze graag hebben.

Vijf jaar en twee albums verder zijn de even danig ontgoocheld. Met 'Double or nothing' heeft Chavez een inspiratieloze plaat afgeleverd, die vooral veel te hard zijn best doet om hard en elektrisch te klinken, terwijl Chavez zo'n crack is op de akoestische gitaar. Duizendmaal jaar, deel twee.

Frankie Chavez - Double or nothing

Frankie Chavez - Double or nothing

North Mississippi Allstars - Prayer for peace

De Prijs voor de Hoes van de Maand gaan ze niet krijgen, maar wat er in steekt is van belang. En dat is top, pure klasse! Niet dat dit ons verrast bij North Mississippi Allstars, die zijn altijd fantastisch. Ze bestaan 21 jaar en vieren dat met 'Prayer for peace', een stevige blues/folkplaat van 11 tracks en 1 bonus (een bepaald moderne mashup van het titelnummer). De broers Luther en Cody Dickinson (nog altijd zonen van de legendarische Memphis producer Jim Dickinson - zie o.m. The Rolling Stones) slingeren zich als vanouds met sprekend gemak door eigen composities en rootsclassics.

Hoogtepunten? Rebellerende versies van Long haired Doney en Miss Maybelle van mentor-en-vriend-aan-huis R.L. Burnside (ook al bijna 12 jaar in de blueshemel), een interpretatie met distortion en rolling drums van 61 Highway van Mississippi Fred McDowell en vooral een heel nieuwe, ruwe kijk op diens You gotta move, dat gerust naast de versie van The Stones (zij weer!) kan gaan staan. Wondermooi is de traditionele folk-country-blues van Deep Ellum, een song over de wijk in Dallas waar Blind Lemon Jefferson, Blind Willie Johnson en Lead Belly vandaan waren, die eerder opgenomen werd door zowel Jerry Lee Lewis als The Grateful Dead. The Dead deed ook ooit Bid you goodnight, hier de hemelse afsluiter van het album, een 19e eeuwse country-gospel waarin de virtuoze slide van Luther Dickinson een stem op zich wordt. Heerlijk. We kunnen met een gerust gemoed de zomer in.

North Mississippi Allstars - Prayer for peace

North Mississippi Allstars - Prayer for peace

Lees ook:

Blijf op de hoogte

Ontdek de beste podcasttips, beluister het meest recente nieuws en doe mee aan exclusieve acties.

Volg ons op
Schrijf je in voor onze nieuwsbrief

Jobs

Privacy

Gebruiksvoorwaarden

Heb je een vraag?

Contact

Wedstrijdreglement

Logo UitInVlaanderenLogo Cim Internet