De oogst van najaar 2016

The Devil Makes Three - Redemption & Ruin

Op het nieuwe album van The Devil Makes Three staat de Muddy Waters-klassieker 'Champagne and reefer'. Maar geen rechttoe-rechtaan bluesbenadering en dat maakt ze net zo interessant.

We kenden The Devil Makes Three al langer, ze bestaan al een jaar of 15. Ze komen uit California, het is een trio, twee mannen op gitaren en banjo’s en een vrouw op contrabas, en ze blenden naar eigen zeggen de genres bluegrass, old time, country, folk, blues, jazz, ragtime en rockabilly. Normaal gezien doen ze dat zonder drummer, maar op dit album, 'Redemption & Ruin', hebben ze extra muzikanten gevraagd waar nodig.

Het is een soort afsluiten van een tijdperk: 15 jaar na hun eerste album hebben ze een coverplaat gemaakt met 12 nummers die hen gevormd hebben. Nummers van zeer uiteenlopende artiesten, zoals Hank Williams, Tom Waits, Townes Van Zandt, Kris Kristofferson, Robert Johnson en dus Muddy Waters.

Eli Paperboy Reed - My way home

Eli Paperboy Reed (wat een naam!) komt uit Boston, maar opereert vanuit Clarkesdale Mississippi. Daar timmert hij ook al dikke tien jaar aan de weg. Zijn achtergrond is gospel, hij speelt een vettig Hammondorgel en zijn platen zijn bewust ruw geproducet. Luister maar eens naar deze Eyes on you.  'My way home', dat in oktober verscheen, is niet over de hele lijn een geslaagde plaat, maar ze heeft wel zijn sterke momenten.

David Philips - The rooftop recordings 2

De Brit David Philips is een echte DIY-er, Do It Yourself. We leerden hem 5 jaar geleden kennen met het album 'The rooftop recordings'. Hij woonde toen in Barcelona en had al zijn liedjes met één microfoon opgenomen op het dak van zijn appartement. Je hoorde dus ook vogeltjes of de geluiden van de straat beneden.

Een paar jaar later maakte hij een plaat met een jaren ’80 4-track cassetterecorder, dus hij speelde alle instrumenten en zong alle stemmen en maakte overdubs van zichzelf.

Nu is hij terug bij het startpunt met 'The rooftop recordings 2' – opnieuw alleen op zijn dak in Barcelona, opnieuw met natuur- en straatgeluiden, ook al moet je echt goed luisteren om ze te horen.

Shakedown Tim and the Rhythm Revue - Hard to catch

In september was er al Shakedown Tim and the Rhythm Revue. Ja, om toffe namen zitten die niet verlegen, die bluesmannen. Shakedown Tim and the Rhythm Revue is de nieuwe band van Tim Ielegems, vroeger gitarist bij Fried Bourbon. Fried Bourbon hoorde zo’n 10 jaar geleden tot de Grote Belgische Blues Vier, naast Electric Kings, El Fish en The Seatsniffers, maar ze zijn er, net als die drie andere, mee opgehouden. Zanger-mondharmonicaspeler Steven Troch had begin dit jaar zijn solodebuut, 'Nice ’n greasy', en in september was het dus aan Shakedown Tim met 'Hard to catch'.

Walter Broes and the Mercenaries - Movin' up

We noemden net The Seatsniffers als een van de belangrijkste bluesbands van ons land. Ook zij bestaan niet meer en dus komt voorman Walter Broes met solowerk. Het album 'Movin’ up', verscheen eind november en voluit heet het Walter Broes and the Mercenaries. Walter is en blijft een van de beste swing- en jumpgitaristen van het land. De vooruitgeschoven single, het zeer country-getinte Downtime, liet ons nog op onze honger – Walter deed té hard zijn best om niet te klinken als The Seatsniffers, en dat is begrijpelijk, maar als je sterkte toch vooral in het wat steviger werk ligt, dan moet je dat niet uit de weg gaan. We hebben de indruk dat Walter er nog niet helemaal uit is welke richting hij uit wil, nu alle druk alleen op zijn schouders ligt, maar een klasbak als hij haalt het altijd wel.