De oogst van nov-dec 2017

Hideaway - Live at the AB

Sweet Alibi - Walking in the dark

Laten we beginnen in eigen land. Hideaway heeft een live plaat uit, 'Live at the AB'. Het is inderdaad de registratie van hun concert dat ze twee jaar geleden in de Ancienne Belgique speelden in het kader van de European Blues Challenge. De band is al langer een begrip, ook ver buiten de eigen (provincie)grenzen - een speciaal geval trouwens: zanger-gitarist Ralph Bonte en saxofonist Geerard De Groote zijn Bruggelingen, gitarist Jean-Marie Herman komt uit Kanegem, drummer Johan Guidee uit Ruiselede en bassist Eric Vandekerckhove uit Oostduinkerke, maar Hammondorgelspeler Patrick Cuyvers is dan weer van Hechtel, in Limburg! Hideaway (genoemd naar het gelijknamige nummer van Freddie King - maar daar in twee woorden geschreven) heeft alles al gedaan, nationale radio, een paar keer Blues Peer en de AB, twee maal European Blues Challenge en tournees in Frankrijk, Nederland, Zwitserland, Spanje, Canada en Zweden. In 1990 was Hideaway de eerste bluesgroep in 'Tien om te zien', waar ze live-live speelden, tot onbegrip van de VTM-producer overigens - én het publiek, dat ernaar staat te kijken als een koe naar een trein. Hideaway bestaat 30 jaar en om dat te vieren brengen ze dit concert van twee jaar geleden uit. Eerlijke rechtdoorblues zonder franjes, dus ook zonder verrassingen.

Een beetje een randgeval voor ons is Sweet Alibi, een all female Canadees rootsfolktrio, dat in eigen land een paar nominaties binnen haalden in de Canadian Folk Music Awards en Western Canadian Music Awards. De Canadese radio omschreef ze als 'het liefdeskind van Mumford & Sons en The Supremes'. Aangevuld met een (mannelijke) ritmesectie touren ze begin volgend jaar door Europa - afgaande op het album 'Walking in the dark' zou dat wel eens een mooie avond kunnen worden. Helaas komen ze niet naar België, het dichtsbijzijnd concert is op 24 januari in Keulen.

Matthew Ryan - Hustle up starlings

Buffalo Killers - Alive and well in Ohio

Eerst even duidelijk maken: Mathew Ryan, met één t in de voornaam, is de Australisch-Britse ex-keeper van Club Brugge, Matthew Ryan, met twee t's, is een Amerikaanse singersongwriter uit Chester, Pennsylvania. Zijn eerste release was in 1997, twintig jaar geleden, en met 'Hustle up starlings' heeft hij zijn 12e album klaar. De keelrasp van Ryan is indrukwekkend en zijn songs houden het midden tussen rootsrock en de jaren '80-new wave van bij voorbeeld The Replacements of de vroege U2. Knap en zeer verdienstelijk, maar vooralsnog van weinig betekenis buiten de VS.

Nog Amerikaanser, zowel van uitzicht (mannen met buiken en baarden) als van klank, is het powerrockcombo Buffalo Killers. De kern bestaat uit de broers Andrew en Zachary Gabbard op gitaar en bas (en allebei afwisselend op leadvocal) uit Cincinnati, Ohio. Ze groeiden op met de muziek van Neil Young, The Grateful Dead en CSNY en een gitaarspelende vader. Ze begonnen eind de jaren '90 met een garagerockband, die ze tegen 2005 weer opdoekten, maar waaruit bijna natuurlijk de nieuwe band groeide. Ze maakten snel een eerste album, dat toevallig gehoord werd door Chris Robinson, wat hen meteen een tournee in het voorprogramma van The Black Crows opleverde. En een stevige reputatie, zodat ze hun tweede album konden maken met Dan Auerbach van The Black Keys. 'Alive and well in Ohio' is al hun 8e album en we like it. Ruwe, ongepolijste rootsrock, met enerzijds de verwachte potige rockers en anderzijds doorwrochte gitaarballads (die ons bij momenten doen denken aan The Beatles, maar dan op een druilerige maandagochtend na een héél zwaar weekend en zonder George Martin in de buurt).

JD McPherson - Undivided heart & soul

Prijsbeest deze keer is JD McPherson. Geen verrassing. We leerden de man zes-zeven jaar geleden kennen met zijn debuut 'Signs and signifiers' en waren meteen overtuigd van zijn kunnen en klasse. Dat debuut kwam in twee bewegingen tot ons . Het album verscheen eerst in 2010 en brak nauwelijks een pot. Maar de video van de single North side gal ging viraal en vestigde zijn naam. Het album werd bijna twee jaar na de eerste keer opnieuw uitgebracht - deze keer met een stevige platenfirma achter zich, namelijk Rounder (verdeeld door Universal) - en een West Coast-tournee in het voorprogramma van Nick Lowe deed de rest.

McPherson is geen veelschrijver. Zeven jaar na zijn debuut is hij nog maar drie albums ver, maar wat voor albums! Zijn mix van vintage rock met jaren '40 R&B en jaren '50 blues geeft hem een unieke sound, die op 'Undivided heart & soul' nog meer uitgepuurd is. En vooral: het spelplezier spat eraf en daar worden wij op onze beurt dan weer heel blij van. Nu jij nog.