Ga naar hoofdinhoud

Luister Live

Programma's

Select

Podcasts

Alles begint bij luisteren

Radio 1 Sessies

album van de week

classic album van de week

ontbreekwoordenboek

Wonderland

De oogst van april-juli 2018

zo 8 jul. - 10:00

Het is niet omdat Jan Sprengers geen bluesprogramma meer heeft dat hij de blues 'n' roots-releases niet meer zou volgen. Hier zijn de belangrijkste releases van de voorbije maanden.
Budy Guy - The blues is alive and well

Buddy Guy  en Rory Block

Ha, die goeie ouwe Buddy Guy! Eind deze maand wordt hij 82. De enige overlevende van een hele generatie Chicago-bluesgrootheden. Als jongeman al gitarist van Muddy Waters, Junior Wells en Chess Records. Winnaar van zeven (7!) Grammy Awards. Groot voorbeeld van Eric Clapton, Jimi Hendrix, Jimmy Page, Keith Richards, Stevie Ray Vaughan en Jeff Beck. Kortom, een monument.

Om de twee-drie jaar lost hij een plaatje, deze keer heet het 'The blues is alive and well'. Als iemand dit mag zeggen, dan is hij het wel, de eigenaar van verschillende Polka dot guitars (op de hoes deze keer een blauwe Telecaster met Stratocasternek, maar hij heeft er zwarte, rode, witte en gele). Zijn definitie van alive and well is kennelijk: niets nieuws onder de zon. Geen noot verkeerd op dit album, gastbijdragen van Jagger, Richards en James Bay, rechtoe-rechtaan Chicago-blues, schoon gespeeld, niks verrassends. Klasse, maar bekend. Niks fout mee, maar echt warm worden we er ook niet van. 't Is hem vergeven, het is dan ook een monument.

Rory Block is al jaren aan de slag om monumenten te eren. De jongste tien jaar deed ze niets anders dan tribute-platen maken. 'A woman's soul: a tribute to Bessie Smith' is nummer 7 (zeven!) in de reeks. Na Son House, Mississippi Fred McDowell, Gary David, John Hurt, Skip James en Bukka White is nu dus Bessie Smith aan de beurt. Block is een uitstekend performer, ze verstaat als geen ander de kunst om nummers die in de loop der jaren veel bagger hebben opgedaan helemaal te strippen tot de naakte essentie en van daaruit een compleet nieuwe en verfrissende interpretatie neer te zetten.

Dat klopt helemaal in het geval van Bessie Smith. De erfenis van de jazzlegende is behoorlijk ondergesneeuwd geraakt, of laten we het geromantiseerd noemen. Neem bij voorbeeld de openingstrack van het album, Do your duty, dat in het collectief geheugen gegrift zit als een smoothe jazzstandard. Block herleidt het nummer tot wat het oorspronkelijk was: een stevige bluesfolktrack. Die overigens nog eens aantoont wat voor een uitstekend akoestische slidegitariste ze is. Zou ze toch niet beter weer eigen werk gaan maken?

Rory Block - A woman's soul: a tribute to Bessie Smith

Rory Block - A woman's soul: a tribute to Bessie Smith

Jong bruut geweld

Zelf noemen ze het garage punk blues: The Bonnevilles, drums-gitaar-duo uit Noord-Ierland, hebben hun tweede album uit. 'Dirty photographs'. Lekker rauw, overstuurd, videoclip met "parental advisory", kortom, alles wat zo'n powerbluesduo maakt tot wat je ervan verwacht. Zie Black Box Revelation, zie The Black Keys, zie The Kills, maar minder avontuurlijk. Gewoon rechtdoor rocken.

Vier jaar geleden waren we danig onder de indruk van het titelloze debuut van Parker Millsap, de toen nog maar 21-jarige countryfolkrocker uit Purcell, Oklahoma. Fris, jong en tegelijk doordrongen van het juiste verleden - met name vooral de vitage Elvis. Dat debuut was in feite een duo-inspanning; Milsap voornamelijk akoestisch met zijn schoolvriend Michael Rose op contrabas, hier en daar drums of percussie, of een fiddle waar nodig, geen gedoe, geen franjes, gewoon lekker zich amuseren.

Vier jaar en twee albums later heeft Millsap in zijn thuisland een stevige reputatie opgebouwd, maar 'Other arrangements' kan ons niet helemaal overtuigen. De frisse ruwheid van toen heeft plaats gemaakt voor een braaf, gepolijst geluid. We hadden meer verwacht, jammer. Live is het gelukkig allemaal nog spannend, zie onderstaande clip. Check het misschien zelf out, eind augustus begin september zit hij in Nederland.

Geef ons dan maar dit frisse gezelschap: The Texas Gentlemen. Vijf jonge gasten uit, euh, Texas, die er uitzien alsof ze pas komen kijken, met hun zwarte t-shirtjes met eenvoudige witte print. Maar schijn bedriegt. Bandleader Beau Bedford is technicus-producer in de Modern Electric Sound Recorders Studio in Dallas en in die hoedanigheid bracht hij de groep samen om verscheidene zangers te begeleiden, zoals Leon Bridges of Nikki Lane. Kris Kristofferson pikte de band op voor zijn eerste tournee in jaren en oogstte lovende kritieken. Er vielen zelfs al vergelijkingen met grootste studiobands als The Wrecking Crew of Booker T. and the M.G.'s.

Texas Gentlemen

Texas Gentlemen

Twee jaar later hebben ze hun eigen album, 'TX Jelly'. Een confituurpot met veel smaken: blues, soul, country, rock en gospel, ze doen het allemaal even moeiteloos. Met de openingstrack als kers op de taart, vreemd genoeg. Het nummer Habbie doobie begint schijnbaar aarzelend, alsof deze gasten zich nog niet echt durven te smijten, maar groeit dan stelselmatig uit tot een country-funk smeerlap van een oorworm. Niet luisteren, niet genieten is geen optie. Bijna vanzelf staat de rest van het album in de schaduw van deze geweldige opener, maar potentieel is er in overvloed. The Texas Gentlemen hebben hun debuutplaat in 4 dagen tijd opgenomen. In 96 uur namen ze 28 songs op, acht-en-twintig! Elf ervan haalden de plaat, dus er is nog genoeg over voor anderhalf album extra.

Leve de Belgen!

Lon Eldridge is geen Belg. Hij komt uit Chattanooga, Tennessee. Steven Troch is wel een Belg. Hij komt uit Mechelen. Op een blauwe maandag speelden ze allebei in de N9 in Eeklo. En van het één... Voortaan zeggen we Lon Eldridge & Steven Troch.

'Cool iron' is een met veel liefde gemaakte eclectische plaat. Een bijna unieke mix van vooroorlogse blues, ragtime en swing. Eldridge blijkt een straffe zanger te zijn - in de Amerikaanse pers heette het al dat zijn stem "even puur is als die van Sinatra" - en dat Steven Troch op een mondmuziekje zijn plan kan trekken, is in ons land al lang een publiek geheim. 1 + 1 is meestal gewoon 2, maar in dit geval veel meer.

Even veel spelplezier spat er van 'Shakedown's th'owdown', de nogal hermetische titel van de nieuwe van Shakedown Tim and the Rhythm Revue. Ook hier een gelukkige Amerikaans-Belgische samenwerking, ook al het gevolg van samen live te spelen. We hebben het over James Harman, toch bij lange niet de eerste de beste. Toen Tim (Ielegems) de 72-jarige harpvirtuoos vroeg om zijn nieuwe plaat te producen, reageerde die meteen enthousiast en toen Tim zei dat de opname zou gebeuren in de Sputnik Studio in Schoten was hij helemaal verkocht. De Sputnik is modern en ouderwets tegelijk: analoge en warme buizenversterkers gaan er hand in hand met state of the art apparatuur, live spelen gaat er gemakkelijk.

Het resultaat is even warm als de samenwerking schijnbaar geweest is, lekkere swingend en bij momenten hilarisch, vooral wanneer Harman de mengtafel verlaat om mee te toeteren in een lekkere jam.

Lees ook:

Blijf op de hoogte

Ontdek de beste podcasttips, beluister het meest recente nieuws en doe mee aan exclusieve acties.

Volg ons op
Schrijf je in voor onze nieuwsbrief

Jobs

Privacy

Gebruiksvoorwaarden

Heb je een vraag?

Contact

Wedstrijdreglement

Logo UitInVlaanderenLogo Cim Internet