Nieuwe Feiten
"De Vlaamse manier van problemen oplossen: ze uit handen geven"
wo 9 feb. - 3:20
Je kan het middagjournaal van Bas Birker hieronder lezen. Of luister via Radio 1 Select.
Liefste landgenoten,
De voornaamste reden om het bruisende centrum van Antwerpen te verruilen voor de fles cava waar alle bubbels uit zijn die Merksem lijkt, was parking. In het schipperskwartier wonen was geweldig, maar als je op een uitgaansavond thuis kwam, stond de hele buurt vol bezoekers van discotheken, pitabars en dames van lichte zeden. Dé uitgaansavonden in de rosse buurt van Antwerpen waren maandag tot en met zondag.
En dus ruilde ik de geur van verschraald bier, dubieus kalfsvlees en glijmiddel in voor die van uitlaatgassen, industrie en glijmiddel. Maar genoeg over mijn seksleven.
In onze buurt is óók een gebrek aan parking, maar in Merksem heb ik een garage. Zoals het een Vlaming betaamt, sta ik daar nooit in, maar altijd voor. Een sticker met mijn nummerplaat is genoeg om tien vierkante meter straat als mijn eigendom te beschouwen. Ernaast is de gehandicaptenplaats van mijn buurman. Die heeft hij nodig, en dat heeft nu eens niks te maken met glijmiddel.
Maandagavond stond er een auto die niet van ons was. ‘VAB vervangwagen’ stond erop. Half op de gehandicaptenplaats, half voor mijn garage. Gevolg: ik kon niet parkeren, en mocht een half uur rondjes rijden. Alsof ik terug in het Schipperskwartier woonde, maar dan zonder de dames in lingerie op de wandeling van de auto naar huis. Pech. VAB stond in de weg.
Gisteren stond hij er nog. Toen er wat ruimte was, besloten de buurman en ik te doen wat we altijd doen bij foutparkeerders. Nee, luisteraars, wij belden niet naar de flikken. Dat is de Vlaamse manier van problemen oplossen: ze uit handen geven. Maar de buurman en ik zijn geen geboren Vlamingen. Wij geven onze problemen niet door. Wij maken ze zelf wel groter.
Wij belden niet naar de flikken. Dat is de Vlaamse manier van problemen oplossen.
Met wat moeite zette de buurman zijn auto in het krappe stuk dat overschoot van de invalidenplek op tien centimeter van de achterbumper. Ik manoeuvreerde mezelf tegen de voorbumper. ‘Zo,’ zeiden we tegen elkaar, ‘die staat vast,’ wetende dat de bestuurder om weg te geraken eerst aan zou moeten komen bellen om te vragen of ik me zou kunnen verplaatsen. ‘Dat kan’, zeg ik dan, ‘na uw welgemeende excuses.’
Lang verhaal kort. Ik weet niet hoe, ik weet niet waarom, en ik weet niet wie, maar de krasse knar is eruit geraakt. Zonder aan te komen bellen, maar met een mooi aandenken van een halve meter op mijn bumper. Kras, zeg ik je.
Dus mocht u een beschadigde VAB vervangwagen zien rijden vandaag; houd hem dan even staande. En vraag de bestuurder of hij de volgende keer glijmiddel wil gebruiken. En een condoom, zodat hij zeker geen kinderen maakt.
