De wereld is om zeep

“Als je tot hier bent geraakt, dan ben je een moedig lezer” schrijft hij ergens halverwege. En dat is niet gelogen. Want wat voor af gaat is een ellenlange stoet van doffe ellende. Rampen die ons nog te wachten staan, maar ook verschrikkingen die al volop bezig zijn.

Als lezer heb je maar een paar mogelijkheden. Alles ontkennen en het boek in brand steken. Slecht voor de CO2 uitstoot. Beginnen panikeren en jezelf in brand steken. Dat deed de Amerikaanse advocaat David Buckel in 2018 in New York uit protest tegen het gebruik van fossiele brandstoffen. (Ironie, het is iets.) Ook niet goed. Verlamd raken van angst, ten prooi vallen aan een depressie, het zouden allemaal volstrekt normale reacties zijn, maar zo gaan we er ook niet geraken. Dus ja, wat blijft er dan nog over? We weten het niet.

Dat is een beetje het probleem van het boek. Het huis staat in brand en niemand weet hoe je moet blussen. Of nee, we weten het wél, al heel lang zelfs, maar niemand belt de brandweer. Dat heeft geen zin, want wij zelf zijn de brandweer. We gaan het zelf moeten oplossen. We hebben het ook zelf veroorzaakt. We zijn brandweerman en pyromaan tegelijk. 

De boel in de fik steken, dat is makkelijk en plezant. Dat doen we nog elke dag. Ondanks alle waarschuwingen. Maar hoe gaan we die brand ooit weer geblust krijgen? Dat is de vraag. En hoeveel slachtoffers gaan er vallen? Veel. Dat weten we al zeker.

Nee, het wordt geen opbeurende babbel zaterdag met Amerikanist Frank Albers aan onze keukentafel. Maar het dessertje wordt – beloofd – niet geflambeerd. Zelfs niet gebakken. Een appel. We doen een appel.