"Ik zou willen dat mijn urn later in mijn eigen kunstwerk komt te staan"

Niet iedereen kent kunstenaar Patrick Van Caeckenbergh. De Aalstenaar beschrijft zichzelf als een pantaloog, iemand die alles graag ziet. Zijn leven lang werkte hij aan zijn eigen sigarenkist die zo groot is dat hij ze inrichtte als huis. Het Museum voor Schone Kunsten in Gent nam zijn sigarendooshuis op in de collectie.

Boeken zijn mijn beste vrienden

Zijn levenswerk bevat alles wat Patrick nodig heeft. Een bed, toilet, kachel en hometrainer, maar vooral boeken. Veel boeken. “Ik groeide op als enige zoon in een arbeidersgezin in Aalst”, begint Caeckenbergh. “Een boek was een vreemd object in ons huis, later werden het mijn beste vrienden.” Kunstenaar werd hij met veel tussenstappen. “Het is nooit mijn ambitie geweest om kunstenaar te worden, het is een beetje vanzelf gelopen. Uiteraard wel met behulp van een paar mensen die in mij geloofden.”

Drugsproblemen

En dat was nodig, want Caeckenbergh was in zijn jeugd niet de beste leerling. "Ik kampte als jongere met nogal heftige drugsproblemen. De combinatie van exprerimenteren met drugs, de vele vrijheid die ik kreeg en oudere vrienden met wie ik omging maakten het lastig. Het ingrijpen van de politie maakte er uiteindelijk een einde aan, maar ik zag er echt verschrompeld uit in die tijd." De kunstwereld was de enige omgeving waar Patrick nog getollereerd werd. "Ik kon enkel nog aan de academie beginnen, maar dat werd in die tijd beschouwd als het laagste van het laagste."

Er is te weinig tijd voor studie

Ondertussen is Van Caeckenbergh een succesvol kunstenaar wiens werken voornamelijk tot stand komen vanuit studie. “Studeren neemt 95 procent van mijn tijd in beslag. Ik betreur dat daar tegenwoordig nog zo weinig tijd voor is. Ik ben heel dankbaar voor het feit dat ik die heb en dat probeer ik zo veel mogelijk te uiten. In God geloof ik niet, maar ik geloof wel in dingen als vriendschap en de kracht van kunst. Kunst zorgt ervoor dat je alles in vraag kan blijven stellen. Je merkt ook dat kunst het eerste is dat wegvalt in totalitaire regimes omdat het een onzekere factor is voor de leiders.”

Mijn vrouw is CEO, ik huisman. Ik ben bij dat ik in die nederigheid kan leven

Na periodes in Aalst en Gent trok de kunstenaar zich samen met zijn vrouw terug in het idyllische dorpje Horebeke in de Vlaamse Ardennen. “Zij werkt als CEO bij Tupperware in Aalst, ik ben huisman. Ik ben blij dat ik in die nederigheid kan leven, want het geeft een bepaald ritme aan je leven. Ik vind trouwens dat mensen veel te gulzig leven. De wereld zou gebaat zijn bij minder gulzigheid en meer nederigheid. Op alle vlakken. Waarom moet je bijvoorbeeld twee auto’s of huizen hebben of moet alles in zo veel verschillende plastic verpakkingen?”

Traagheid moet je koesteren

Nan Caeckenbergh is inmiddels 58 jaar, maar over zijn einde heeft hij al nagedacht. “Ik hou erg van het leven, maar als het dan toch moet gebeuren liefst zo snel mogelijk. Ik wil dat de sigarendoos mijn laatste rustplaats wordt. Ik wil gecremeerd worden en de urn moet dan staan in de sigarendoos in het MSK. Zo ver is het nog lang niet maar als ik een boodschap kan meegeven, laat het dan traagheid en nederigheid zijn. Die begrippen moet je koesteren.”

De hele uitzending hoor je hier.