Debutanten over hun schrijfproces: "Ik had geen idee hoe kwetsbaar dat was, zo’n boek uitgeven"

Je eerste boek schrijven is bijzondere stap. Voor Marieke De Maré en Anneleen Van Offel zag dat er helemaal anders uit. Anneleen was heel open over haar schrijfproces en vertelde iedereen over haar vooruitgang. “Op die manier kon ik het echt laten bestaan. Alsof ik een soort bevestiging zocht in de buitenwereld.”

Maar Marieke deed het eerder stiekem. Pas toen het helemaal af was, durfde ze zichzelf te omschrijven als auteur. “Mijn man heeft het als eerste gelezen. Hij speelt heel graag de advocaat van de duivel. Ik vond het belangrijk dat hij het goed vond."

Praten met personages

Anneleen Van Offel begon haar debuut met één beeld: een moeder die bij het ziekenhuisbed van een jongeman zit. ”Dan ben ik dat beginnen uitzoomen. Wat is hun relatie? Waar is dat bed? Waar staat dat ziekenhuis?” Het antwoord op die laatste vraag bleek Israël te zijn. En dus reisde Anneleen naar daar om inspiratie op te doen. Ze onmoette locals, luisterde naar hun verhalen en meer… ”Ik ontmoette een jonge soldaat die heel openhartig en fanatiek was. Hij kickte erop dat ik een boek over hem zou schrijven. Op een bepaald moment ging dat iets verder en gingen we samen op date. Toen vroeg ik mij wel af of dat oké was.”

Marieke ontmoette haar personages niet in levenden lijve, maar ze sprak wel met hen: “Op een bepaald moment zegt dat personage iets terug tegen jou. Dat is het mooiste aan het schrijverschap: dat het verhaal zichzelf schrijft.” Een fictief personage dat het verhaal schrijft, het klinkt haast even absurd als het boek zelf. Het boek begint met een quote van Camus: “Het absurde ontstaat uit de confrontatie van de mens die vraagt en de wereld die op een onredelijke wijze zwijgt.” Dat Mariekes boek best absurd is, is dus een heel bewuste keuze: “Dat absurde moest er absoluut in, want in dat absurd kantje aan ons leven zit veel troost en relativering.”

Lees verder onder de foto: 

En toen was het af

Stoppen met schrijven is misschien nog moeilijker dan het schrijven zelf. “Het moeilijkste aan het verhaal is beslissen wat er buiten het verhaal blijft,” zegt Anneleen Van Offel. “Ik hield een schriftje bij met daarin de scènes die er nog zouden kunnen komen. Welke horen er bij en welke niet. En zo maakte ik eigenlijk een parallel boek.” En dan moet het publiceren zelf nog komen. “In die eerste week kan alles gebeuren, maar ook niets,” zucht Marieke. Anneleen vult aan: “Ik had geen idee hoe kwetsbaar dat was, zo’n boek uitgeven. Dat was een kwetsbaarheid die ik nooit eerder had ervaren. Iedereen kan er wel iets over zeggen of schrijven.”