"Deze gruwelijke moord is een faling over de gehele lijn"

Mijn naam is Fleur Pierets en ik ben kunstenaar, schrijver en mensenrechtenactivist. Maar de afgelopen dagen heb ik vooral veel gebeld, veel geluisterd en veel troostende woorden uitgesproken. Het nieuws over de vermoorde homoseksuele man heeft er ferm ingehakt. Stel je voor dat er mensen zijn die - zonder je te kennen - je zo erg haten dat ze je doelbewust gaan uitzoeken op een dating app. Ze lokken je naar een afgelegen plek en ze slaan je dood. Waarom? Omdat je buiten de norm valt. 

Conform met ons daadkrachtige karakter bekijken velen onder ons wat we hier aan kunnen doen en hoe we dit nieuws zoveel mogelijk onder de aandacht kunnen brengen? Maar zelfs al die daadkracht weegt soms niet op tegen de onmacht en het gevoel dat je niet mag bestaan. Dat sommigen onder ons letterlijk uitgewist worden, dat hun bestaan ongewenst is. Voor veel mensen is dit nieuws een traumatische ervaring.

Onze politici roepen moord en brand op sociale media. Ook de partij, die eerder de Pride ‘walgelijk’ noemde, adoptie door een homopaar een brug te ver vond en die transgenderpersonen als ‘abnormaal’ bestempelde. Ja, zelfs de politici die aanzetten tot haat, hangen nu hun kar aan het collectieve trauma van een groep die ze liever uitgewist zien.

Deze gruwelijke moord is een faling over de gehele lijn, het falen van een overheid die de antidiscriminatiewet van 2007 amper opvolgt, van een schoolsysteem dat zijn leerlingen geen open geest meegeeft. Ouders die hun kinderen niets bijbrengen over diversiteit. En de media. Dezelfde kranten die meesurfen op LGBT+-haat omdat het hen lezers oplevert. Niet alleen de daders, maar ook deze falende systemen zijn medeplichtig aan een laffe moord.

Deze daad raakt ons als groep we stellen ons burgerlijke partij, we praten met de pers, met de overheid en politici, met mensen uit onze community, met de beheerders van dating apps. Over dat laatste riep de burgemeester van Beveren op tot meer voorzichtigheid met ‘dat soort afspraakjes’. Anderen doen al luidop aan victim blaming want dat is de makkelijkste weg. We zeggen immers ook aan vrouwen dat ze zich niet zo sexy mogen kleden, toch? Anders hebben we erom gevraagd, toch?  Voorzichtigheid is inderdaad geboden, zo blijkt, maar we mogen niet vergeten dat de schuld bij de daders ligt, niet bij mensen die op zoek zijn naar elkaar.

Wat er is gebeurd is te erg voor woorden. Maar het heeft een opening gecreëerd. Een opening om het te hebben over het gebruik van woorden die kunnen kwetsen, om gesprekken te voeren over representatie, om nogmaals eens de zelfmoordcijfers van LGTB+-personen op de tafel te leggen.  De eerste Gay Pride was een opstand tegen het geweld dat ons werd aangedaan. Ook nu - 50 jaar later - laten we van ons horen en komen we de straat op. Maar ik hoop dat we deze keer niet alleen staan. Dat we het deze keer samen kunnen doen. Want enkel dan zijn we in staat om grote veranderingen door te voeren waar we allemaal een beter mens van worden.

Fleur Pierets

Lees ook: