"Deze man plus-size? Wat voor een moddervet zwijn ben ik dan?"

Ik las onlangs een online artikel over hoe een bekend modellenbureau na de plus-size vrouwenmodellen nu ook een plus-size man in de aanbieding heeft. En ik voelde mij dik nadien. Niet zomaar dik maar moddervet.

 

Met mijn 1 meter 78 en 84.5 kilogram droog aan de haak kom ik uit op een BMI van 26.67 wat lichtjes boven de normaal is. Mijn buikje wordt door vrouwen al wel eens als schattig omschreven en op café krijg ik van maten wel eens de opmerking over materiaal en afdakje gevolgd door een schouderklopje, een vette knipoog en een nieuwe pint.

 

Maar toen ik de foto’s zag van het zogezegde plus-size mannelijk model was het snel over en uit met schattig en afdakje, dan was het eerder blubberbuik en grote hangar voor een kleine tractor.

 

Onder de modellenlijn “Brawn” wil het bureau meerdere mannen verzamelen die iets forser gebouwd zijn dan het gemiddelde model. Iets forser is het nieuwe plus-size.

Hoe moeten wij, normale mannen, ons nu voelen?

Met de dad-bod ging het de goeie richting uit, we werden plots geapprecieerd zoals we waren, moesten geen uren in de fitness spenderen om tot het ideaal te horen. Onze buik mocht terug welven in onze hemden en T-shirts in plaats van ingetrokken te worden in een aansluitend, te klein shirt.

Het modellenbureau duwt ons, welgevormde mannen, terug in een hokje. Een te klein hokje om al onze buiken in te krijgen!