De bende van Annemie
“Dit normaal is niet normaal voor mij”
vr 12 mei - 0:08
Gregory kwam er rond de puberteit achter dat hij anders was. “Ineens denk je: dit normaal, dit voelt niet normaal voor jezelf. Ik wist van heel jong al dat ik niet verliefd werd op meisjes, ik werd verliefd op jongens en dat voelde natuurlijk heel raar aan want ik dacht dat er iets mis was bij mij.”
Hij heeft het in eerste instantie op zijn 17e kunnen vertellen tegen zijn jeugdvrienden. “Wat niet zo evident was. Ik zat in het beroepsonderwijs en vaak worden die jongens gestigmatiseerd als macho’s en dat was ook wel een beetje zo.”
Op een bepaalde avond stelden zijn vrienden uit het beroepsonderwijs hem de vraag omdat ze het zich al lang afvroegen. Op een nacht, na een bezoek aan een nachtclub reden hij en zijn vrienden naar huis en vroegen ze het hem. “Ben je homo of niet? Toen heb ik het eruit geflapt: ja, ik ben homo. Dat is onthaald met veel plezier en veel vriendschap.”
Ik zei tegen mijn ouders dat ik ging bowlen aan de A12.
Het zijn bovendien die vrienden geweest die ervoor gezorgd hebben dat hij zich kon outen naar zijn ouders. Gregory loog zijn ouders voor dat ze elke woensdag gingen bowlen in een zaak op de A12 terwijl de vrienden hem eigenlijk kwamen ophalen en afzetten bij “Enig Verschil”, een organisatie die zich inzette voor jongeren die niet wisten hoe of schrik hadden om zich te outen bij de eigen familie.
“Die organisatie maakte het duidelijk: je mag niet verwachten dat er plotseling een aanvaarding zal zijn, er gaat een periode over om dat te leren begrijpen. Dat heeft me heel hard geholpen bij de outing naar mijn ouders toe: hen de tijd te geven om na te denken over het feit dat hun zoon homo is.”
Zijn outing luidde een periode van twijfel in. Zijn ouders dachten soms dat het niet waar was, het een fase was of het over zou gaan. “Ik heb het geluk dat mijn ouders de tijd genomen hebben om dat te leren aanvaarden en dat ook in alle rust hebben gedaan.”
Het geluk kwam op me af
Het finaal aanvaarden is bij Gregory ook pas later gekomen, in het midden van zijn twintiger jaren. “Je hoopt soms dat je niet zo bent als je ziet hoe de maatschappij in elkaar zit, hoe mensen erop reageren. Dan denk je: was ik maar niet zo.”
Vanaf de aanvaarding kwam het geluk op hem af. “Niet elke cultuur is er misschien klaar voor”, zegt Gregory, refererend aan de situatie in Tsjetsjenië, “maar wij die er wel klaar voor zijn moeten dat wel uitstralen en uiten: kijk, dit is ook normaal. Iedereen moet het leren aanvaarden.”
