Ga naar hoofdinhoud

Luister Live

Programma's

Select

Podcasts

Alles begint bij luisteren

Radio 1 Sessies

album van de week

classic album van de week

ontbreekwoordenboek

De Ochtend

"Doodgaan is erg, alleen doodgaan is nog erger"

zo 3 mei - 9:12

Mark Coenen brengt een ode aan de doden en nabestaanden van de coronacrisis, die in eenzaamheid moeten sterven en afscheid nemen. "We moeten denken aan een monument van de eenzame stervende. Doodgaan is erg, alleen doodgaan is nog erger."
Mark Coenen

Oversterfte: ik durf er, ook op aanraden van de Amerikaanse president, vergif op innemen dat weinige luisteraars van dat begrip hadden gehoord voor eind april. 

Meer doden dan verwacht in normale omstandigheden brengen, o ironie, slechts voor één bedrijfstak een bonus: de verzekeringssector, die dan spreekt van sterftewinst omdat er minder geld moet worden uitgekeerd als mensen vroeger dan hun uitgerekende datum sterven.
Het is een keiharde logica. Voor de rest lijden we allemaal aan sterfteverlies.

Misschien moeten we denken aan een monument van de eenzame stervende

Als de coronacrisis een soort van virale oorlog is dan is het misschien binnenkort tijd om, naar analogie met het monument van de onbekende soldaat te denken aan een monument van de eenzame stervende. In 1922 werd het monument voor de onbekende soldaat opgericht, ter ere van de gevallen van Wereldoorlog één, die zonder naam of militaire rang begraven lagen.

Een lange erehaag van oorlogsinvaliden en gedeporteerden begeleidde de kist waarin één van de naamloze gesneuvelden lag. Die erehaag is in deze tijd alleen maar virtueel gegund. Dood gaan is al erg, alleen dood gaan is erger. 

Iedereen wil zijn laatste adem uitblazen omringd door geliefden en warmte

Iedereen wil zijn laatste adem uitblazen omringd door geliefden en warmte en gezangen die op troostende wijze de overtocht van de Lethe begeleiden. Iemand die zacht zijn hand op je voorhoofd legt, iemand die zegt dat het goed is geweest en dat je mag gaan. 
Het afscheid wordt gedeeld door zij die je liefhebben, het verdriet ook. Je wordt op handen van velen naar het graf gedragen.

Nu sterven vele mensen een eenzame dood op geïsoleerde afdelingen waar naast verplegend personeel niemand toegelaten is. Geen gezangen of gebeden, geen zachte hand op het voorhoofd.
Niet iemand die zegt dat het goed is geweest en dat je mag gaan, alleen het sonore geluid van het zuurstofmasker en de stilvallende bliep op de hartmonitor. Tot de laatste bliep alleen.

Het voorwerp van onze liefde is letterlijk een voorwerp geworden, hoe goed dokters en verpleegsters ook voor hen hebben gezorgd. Na je dood werd je anoniem toegevoegd aan de lijst der dagelijkse doden,  op de briefing van de Nationale Veiligheidsraad, de volgende ochtend. 
Van mens naar statistiek. Een excellent leven eindigt in een excel-tabel.

Niet alleen de dood doet pijn, ook de surrealistische manier waarop het afscheid gebeurt

Zij die zo’n afscheid meemaken spreken van dubbel verdriet: niet alleen de dood doet pijn, ook de surrealistische manier waarop het afscheid gebeurt. Anderhalve meter afstand zorgt voor minstens anderhalve keer méér verdriet. Een koffietafel met mondmaskers: zelfs dat is hen niet gegund. Het ritueel van het afscheid bevestigt de unieke waarde van elke mens.

Het is een teken van waardigheid, en een teken van beschaving. Het wordt de doden op dit moment onthouden. De mama van Ann, de papa van Hilde, de papa van Kris, de geliefden van zovelen. Voor hen richt ik deze week in stilte een monument op.

Lees ook:

Lees ook:

Blijf op de hoogte

Ontdek de beste podcasttips, beluister het meest recente nieuws en doe mee aan exclusieve acties.

Volg ons op
Schrijf je in voor onze nieuwsbrief

Jobs

Privacy

Gebruiksvoorwaarden

Heb je een vraag?

Contact

Wedstrijdreglement

Logo UitInVlaanderenLogo Cim Internet