"Als je diversiteit te veel bejubelt, wis je de verschillen tussen mensen uit"

Mutsaers vindt het bijvoorbeeld “te belachelijk voor woorden” dat er in Rotterdam geen nieuwe straatnamen meer naar blanke mannen mogen worden vernoemd. “De vijandschap tegen de blanke man neemt krankzinnige vormen aan. Bijna de hele cultuur in Europa is aan blanke mannen te danken.”

“Straten moet je noemen naar mensen met een verdienste. Diegenen die nu bepalen dat ze niet meer naar een bepaalde etnische groep mogen gaan, zijn juist zélf discriminerend bezig.”
“Ik heb geen probleem met diversiteit”, gaat ze verder, “maar door die te veel te bejubelen, wis je de verschillen tussen mensen uit. En die zijn er sowieso. Doe dus niet plots alsof diversiteit een enorme verrijking van de cultuur is. De ene mens is altijd al anders dan de andere geweest.”

Mutsaers staat bekend om haar grote liefde voor dieren. Dierproeven vindt ze verschrikkelijk. Tijdens haar wandelingen met haar hond Pieter observeert ze mensen op straat. En maakt ze vrienden.

Kinderen heeft ze niet. “Ik ben niet tégen kinderen, maar mijn man en ik hebben nooit een kinderwens gehad. Daarom vind ik het egocentrisch van klimaatactivisten als ze een betere wereld willen nalaten ‘voor hun kinderen en kleinkinderen’. Het gaat toch niet alleen om hun kinderen?! De wereld als geheel is intrinsiek van waarde. De dieren en de natuur hebben evenveel recht om verder te leven als de mensen!”

Het einde

Haar man Jan Fontijn kwam tijdens de live-uitzending ook even op het podium. Fontijn werd onlangs 83, zij is er 76. Dat vierden ze uitbundig. Toch is de dood een frequent gespreksonderwerp.

“Sinds ik niet meer gelovig ben, vind ik de dood echt iets dramatisch”, vertelt Fontijn. Mutsaers beaamt: “Ik ben ook katholiek opgevoed, maar geloven lukt me niet meer. In zekere zin ben ik daarom jaloers op mensen die wel nog geloven. Die lijken het minder erg te vinden om te sterven.” Mutsaers vindt het alleszins geen leuk vooruitzicht: “Uiteindelijk gaat het toch altijd over het hier en nu.” 

Het boek van Seneca, Leren sterven, inspireert hen allebei als ze over het einde denken. Fontijn: “Het gaat over rust die je kan vinden door te accepteren dat je dood gaat. Fenomenaal hoe zo’n erudiete man van eeuwen geleden dat uitlegt.”

Lees ook