"Dring mij alstublieft niet nog meer traagheid op, want ik snak weer naar de ratrace"

Ik ben geen onverdraagzaam mens, laat ik daar alvast mee beginnen. Ik weet het, het klinkt een beetje als “ik ben geen racist, maar…” De gekende inleiding om vervolgens toch lelijke dingen over een medemens te zeggen. Maar het is echt waar: ik ben nogal van “leven en laten leven”. Iedereen mag van mij zijn ding doen, en laten ook, als je mij ook maar laat doen. Maar er zijn tegenwoordig wel, dat moet ik toegeven, wat mensen uit de troosteloosheid van de lockdown opgestaan, die mij een klein beetje op mijn systeem beginnen te werken.

Het zijn die mensen die u en mij in de media komen vertellen dat de lockdown ook heel veel goede dingen heeft opgeleverd. Ik sluit dat overigens niet helemaal uit. Want elke medaille heeft twee kanten. Elk nadeel heb z’n voordeel. Er valt uit elke tegenslag wel iets te leren. Dat is zo. Dus wellicht ook uit deze ellendige quarantaine. Maar sommige van die huis- tuin- en keukenfilosofen zijn wel heel fanatiek aan het worden in hun pleidooi voor een nieuwe, andere wereld, met een nieuwe en andere manier van leven.

Het woord traagheid valt dan vaak. Maar ook: de kunst om u te durven vervelen. Het stappen uit de ratrace. Het loskomen van het materiële. Het terugvinden van de eenvoud. Het afgooien van alle overbodige ballast. Pas op, dat zijn allemaal schone dingen. En ik kan iedereen aanraden om voor zichzelf ook eens uit te maken wat echt belangrijk is. Familie, vrienden, gezondheid. En een parkeerstrook hebben in die nooit stoppende file van het leven is voor iedereen nuttig. Zoek u een hobby, een tweede verblijf, een minnaar, een moestuin om radijsjes te kweken en vergeten groenten. Crocheteer, jog, spin.

Ikzelf ben bijvoorbeeld een fanatieke wandelaar. En ik maak door te wandelen in de ratrace van mijn leven elke dag bewust tijd, een paar uur, voor onthechting en filosoferen. Zo’n dikke 100 kilometer per week ben ik één met de natuur en kan ik rondkuieren in het diepste van mijn gedachten. Dat loutert en houdt het leven leefbaar. Maar dat wandelen was al tien jaar mijn manier van onthechten, van traagheid. Al van lang voor die corona dus. En daar heb ik persoonlijk genoeg aan.

Dus dring mij alstublieft niet nog meer traagheid op. Want, beste, liefste, fijne experts, therapeuten en filosofen van de traagheidskerk, ik moet u iets bekennen: ik snak weer naar die ratrace. Ik wil weer een overvolle agenda. Ik wil weer belachelijk hard en veel te veel werken, ik wil hele vroege ochtendshows maken en veel columns schrijven, ik wil lezingen en presentaties geven, ik wil heel hard werken aan mijn foodblog Wouldbechef.be, ik wil mee marketingverhalen helpen schrijven voor grote en kleine spelers in de voedingsindustrie.

Ik wil weer elke weekend tot ’s ochtends vroeg gaan DJ’n in feesttenten en discotheken. Ik wil weer veel op restaurant gaan, naar concerten, citytrips maken. Ik wil etentjes organiseren voor acht man, met zes zeven gangen. En ik wil ook geld verdienen, veel geld liefst, en ik wil het kunnen uitgeven aan mooie dingen. Ik wil zelfs meer belastingen betalen, want dat is nu ook wel wat minder geworden, door minder te mogen werken. En ik wil zelfs weer eens in de file staan. Dat laatste niet teveel, want dat is echt tijdverlies, maar je snapt wat ik bedoel. Ik wil weer kunnen zeggen dat het zo druk druk druk is. Ik ben zo graag een rat in de ratrace.

Ik ben geen onverdraagzaam mens, ik gun iedereen zijn traagheid en zijn mening. Verkondig ze maar. Maar kom mij alstublieft niet zeggen dat corona alles zoveel beter heeft gemaakt. Dat is flauwekul. Corona is een rotziekte die veel levens heeft verwoest, onze economie onder druk zet, de sociale omgang in zooms en whatsappero’s heeft opgesloten, en ons leven zoals het was tot stilstand heeft gebracht. Het heeft ons wellicht ook doen nadenken over wat echt belangrijk is. Dat wel. En bij sommige mensen zal dat traagheid zijn, en onthechting.

Maar bij vele andere mensen, inclusief mezelf, is dat het besef dat leven aan een lekker hoog tempo, echt wel ons ding is. Ik hou van werken, ik hou van ondernemen, ik wil mensen entertainen, ik wil vooruitgaan in het leven, ik heb weinig slaap nodig, en geniet van veel prikkels. En ik heb mijn eigen manier al lang gevonden om op tijd tot rust te komen, en dat is dus met wandelen. Laat mij maar lopen langs de straten, ik heb een lief da’k zo geiren zie. En dat lief is net als ik ook een gepassioneerde rat in de ratrace. Verdelg ons alstublieft niet. Wij hebben corona niet in de wereld gebracht, dat waren die vleermuizen.

Beluister zijn column:

Lees en beluister meer columns: