"Dromen en doen. Ik merk net dat er best wat sterke werkwoorden zijn met een ‘d’."

Ik ben zelf niet gelovig. Ik vind religie zelfs wat raars. Sprookjesachtig met iets te veel schandalen en iets te weinig sprekende dieren.

Desondanks mijn kortzichtige blik op elke vorm van religie, hebben we hier in België wel een enorme aanhang die wel gelooft. Een enorme groep die vandaag heel wat geboden of verplichtingen uit zijn of haar heilige boek genoodzaakt moet negeren.

Samen met mijn Franstalige partner Anne zijn we pas na ellenlange denksessies voor dit onderwerp durven gaan. Omdat het een thema is dat altijd gevoelig ligt en omdat we ons hiermee niet naar de meest bereikbare kringen richten. Maar in dat geval gaat het om durven en doorzetten. Dromen en doen. Ik merk net dat er best wat sterke werkwoorden zijn met een ‘d’.

En dan heb ik geluk gehad met mijn partner, want zij is net zo’n grote streber als ik – en dat op de beste manier. Een onderwerp vastgrijpen en niet meer loslaten. Doorduwen tot je de juiste invalshoeken en de beste gesprekspartners vindt.

Zo kwamen we terecht bij een spraakvaardige synagogegids, een klassevolle, empathische begrafenisonderneemster en de uiterst joviale secretaris van het heiligdom Banneux.

Telkens weer met een specifiek verhaal, een eigen probleem of een groeiende zorg – allemaal onder de noemer van onze invalshoek: de invloed van de coronacrisis op de religieuze beleving in België.

Verborgen gevolgen vinden, dat was de doelstelling van deze Belgodysseewedstrijd. Ik durf zeggen dat we daarin geslaagd zijn. Aan de hand van gedegen scouting en een goeie dosis overtuigingskracht.

Op papier bleken Anne en ik snel een goede match. En ook op het veld, tijdens de reportages, vulden we elkaar, ondanks de relatieve taalbarrière, heel goed aan.

De mens wikt, maar God beschikt.

Misschien ga ik toch nog gaan geloven.

Jonathan Metdepenninghen

Wie zijn Jonathan en Anne? Bekijk de video:

Lees ook: