"Iemand die de wereld heeft gezien, heeft meer te vertellen dan iemand die in zijn kamertje zit"

De Angolese cultuur was sterk aanwezig ten huize Antonio. Omdat er verschillende dialecten in Angola zijn, werd er thuis Portugees gesproken. Toen Martha zes jaar was, verhuisde het gezin Antonio van Luik naar Mechelen.

Ik vond Nederlands zo’n lelijke taal. Ik weigerde twee maanden om het te spreken.

Antonio hield een levensboek (een dagboek vond ze te kinderachtig) bij. Via slam poetry kwam ze terecht bij Mama’s Open Mic. Nu schrijft ze vooral liedjesteksten voor de band Soul’Art, waar Antonio ook zingt. De hiphoppers noemen zichzelf consequent een Belgische groep.

Hier verdelen we alles tussen ‘Vlaamse muziek’ en ‘Waalse muziek’, of ‘Vlaamse film’ en ‘Waalse film’. Pas als je naar het buitenland gaat, word je gezien als ‘Belgisch’. Waarom die nood om op te delen? België is al zo’n klein landje!

In haar tienerjaren kreeg Antonio ook met racisme te maken. “Doe de lichten van de klas maar weer aan want we zien Marthe niet", zei de juf van het eerste middelbaar. Op dat moment besefte ze naar eigen zeggen niet echt dat dat racisme is maar haar moeder is naar de school gestapt om verhaal te halen. 

Als je racistisch behandeld wordt, moet je ertegen vechten. Maar je mag het niet als excuus gebruiken om er niet te geraken. Misschien moet je tien keer harder vechten, dan moet dat gewoon.

Dubbele nationaliteit geen zwakte

Volgens Antonio zijn het niet de anderen die je identiteit bepalen maar is je identiteit wat je zelf voelt.

Je hebt dubbel zoveel meegekregen. Iemand die de wereld heeft gezien, heeft meer te vertellen dan iemand die in zijn kamertje zit. Als je ouders in jouw plaats gereisd hebben, verrijkt je dat op artistiek gebied.

Herbeluister de vorige aflevering van Dubbelbloed via Radioplus.