Ayco
Een 70-jarige man met een tonnetje, maar wat een geluid!
vr 29 jul. - 9:32
Vanaf de eerste noot raak
Starten doet Gilmour (tien minuten later dan gepland) met een intro van een minuut of drie, waarbij het kippenvel ongeveer even lang duurde. Geen slechte manier om een publiek van 10 000 toeschouwers meteen stil te krijgen.
Het openingsnummer is Rattle that Lock, het titelnummer van de tour en de naam van zijn vierde soloplaat. Op het eerste zicht redelijk rechttoe rechtaan rock 'n roll, maar de psychedelische visuals op de achtergrond nemen je wel even mee naar een andere wereld. Dat geldt trouwens voor de hele avond, want de beelden die de nummers van David Gilmour vergezellen zijn bijna even indrukwekkend als zijn gitaarspel.
Tienen wordt warm
En van dan af is het eigenlijk een hele avond genieten, ook (en eigenlijk vooral) voor de diehard Pink Floyd-fans. Want naast zijn eigen oeuvre speelt David Gilmour ook heel wat nummers van de groep waar hij in 1967 lid van werd. Het eerste Pink Floyd-nummer dat hij speelt dateert echter wel van een hele poos daarna. What do you Want from me schreef hij in 1994, maar maakt iedereen in Tienen wel instant warm.
Voor Richard
En of iedereen terecht warm wordt, want dan neemt Gilmour plaats achter zijn 'lap steel'-gitaar en zet hij The Great Gig in the Sky in. Hijzelf blijft steengoed, maar eigenlijk zijn het de backing vocals die bij dat nummer de show stelen. Hij draagt het nummer op aan Richard Wright, de keyboardspeler van Pink Floyd, die in 2008 overleed.
David Gilmour, nog steeds even melodieus als altijd
Drie keer knallen
Het eerste deel van zijn set volgen er nog drie knallers van formaat met Wish You Were Here, Money en High Hopes. Wij onthouden vooral de schitterende saxsolo tijdens money en de heerlijke laidback 'reggae'-break middenin. En natuurlijk David Gilmour die volledig losbreekt op zijn gitaar. Niemand die zo rockt op een gitaar die neerligt.
Daarna is het even naar adem happen tijdens een kwartier pauze, want ook rockgoden worden een dagje ouder.
David Gilmour, oud maar niet versleten.
Na de break
Na de pauze blijft Gilmour even goed, al was het maar omdat hij als tweede nummer (of als dertiende) Shine on You Crazy Diamond speelt, één van de hoogtepunten van de avond. Opnieuw met een gitaarsolo die nooit snel, maar altijd pal erop is.
Mysterieus en Rock 'n Roll
Tijdens Fat Old Sun wordt het duidelijk dat David Gilmour een oude man is, maar laat dat net mooi zijn. Zijn stem klinkt fragiel en breekbaar, zeker wanneer ze naakt tussen akoestische begeleiding wordt geplaatst. Maar heel lang duurt dat niet, want op het einde van het nummer haalt Gilmour zijn Stratocaster weer boven en ramt hij er pure rock 'n roll uit.
Coming Back to Life lijkt wel getimed, want terwijl Gilmour de zin "Outside the rain fell dark and slow" begint de regen naar beneden te druppen. Maar ook dan blijft hij knallen. Want hoewel de jaren duidelijk hun tol hebben geëist, blijft David Gilmour een steengoeie gitarist, die menig jonger exemplaar te kijken zet. Heel de avond houdt hij ook die ongrijpbare Pink Floyd-sfeer vast: mysterieus, maar ook Rock 'n Roll.
Andere hoogtepunten zijn The Girl in the Yellow Dress (swéér straffe visuals), het heerlijk sexy Today en de minutenlange solo tijdens Sorrow. Zijn reguliere set sluit hij af met Run Like Hell.
Best for last
Het beste houdt Gilmour als laatste, want met Time, Breathe (Reprise) en Comfortably numb sluit hij af met drie klassiekers. Wij moesten vooral meezingen met dat laatste nummer, maar dat is voor iedereen anders natuurlijk.
Wat moet je van dit optreden vooral onthouden? David Gilmour is oud en dat toont ook, want veel beweging was er niet in te krijgen. Maar als wij op 70-jarige leeftijd (of ooit) nog zo muziek zouden kunnen maken, dan blijven we met plezier nog even stilstaan.