"Een affaire met de pitaman leek me experimenteel en kinky"

Vandaag zei ik een vriend van me, Benny, dat ik me soms alleen voel. Hij zei dat wij geen echte eenzaamheid kennen. Wij hebben een huis, wij liggen niet in een park te bevriezen. Als wij ziek of triest zijn wordt er geld op onze rekening gestort. Hij heeft gelijk, ik gedraag me als een verwende navelstaarder. Ik verlaat mijn huis en ga een pita met feta eten op het Sint Jans Plein. Ik flirt even met de jongen die me bedient. Hij ziet er prachtig uit, als een jonge sultan. Hij vertelt me dat hij alleen woont op Linkeroever en ik beeld me in hoe een affaire met hem er zou uitzien. Ik denk: experimenteel, underground en kinky.

Soit. Hij vraagt me 11 euro 50. Ik betaal gepast en ga met mijn plateau aan een tafeltje zitten. Naast mij zit een 40-jarige man naar een Youtube filmpje te kijken getiteld: ‘How to make an amazing dining table?’ Ik vind het zo rustgevend om tien minuten lang naar iemand te kijken die binnenkort een amazing dining table gaat maken.

Ik loop naar mijn appartement, maar als ik binnenkom, kan ik het geluid van mijn ijskast niet meer uitstaan. Ik dus terug naar buiten richting de Fnac. In de Fnac koop ik een boek. Het boek is geschreven door een man die eergisteren in mijn bed lag. Het windt me op om op die manier een onbekende te leren kennen. Ik alleen in mijn bed met zijn boek. Ik zal nog even onthullen hoe we de liefde bedreven, ik en en die man dan: als beesten. Voila. Dat was het. Tot hier de mooie herinnering.

Nu lig ik nog steeds in bed met zijn boek. De mooiste zin tot nu toe is: ‘Ik ben danig in de war, alsof ik me aan niets kan vasthouden, zo maar wat ronddobber tussen uitersten.’ Nog even de kort situatie: ik in mijn bed met zijn boek, nog steeds het geluid van die zeurende ijskast, die nog niet eens gevuld is. Nog eens de herinnering: wij als beesten. Ik word er onrustig van. Ik ga naar www.youtube.com en zoek op: How to make an amazing dining table.