"Een kind dat ver weg is, dat went nooit. Met kerst niet, met verjaardagen niet, en ook niet op doordeweekse dagen"

Dit jaar waren er veel mensen die hun volwassen kinderen ineens niet meer konden zien. Omdat ze in quarantaine moesten , of niet konden reizen, of omdat dat kind niet in hun bubbel paste. Ik zei dan stoer dat het voor mij makkelijker was, omdat mijn zoon al tien jaar in Japan woont; ik ben het dus gewend. Maar eigenlijk is dat niet waar: een kind dat ver weg is, dat went nooit. Met kerst niet, met verjaardagen niet, en ook niet op doordeweekse dagen als je gewoon samen koffie wilt drinken, of vragen of hij even wil helpen met het internet dat raar doet.

De dag dat hij vertrok zit nog in mijn hoofd en in mijn hart en in mijn vingers. Ik weet nog precies hoe zijn haar toen voelde, en zijn schouders onder zijn dunne jasje. We brachten hem in de stromende regen naar het vliegveld en toen hij door de douane ging, wilde ik roepen: ‘Niet doen!’ Maar dat doe je niet, als moeder, want je wilt dat je kind gelukkig wordt en als dat geluk toevallig in Japan ligt, dan moet dat maar.

Sindsdien heb ik hem bijna elk jaar gezien. Ik ben in Japan geweest, met en zonder mijn man. Nooit te lang, want na tien dagen heeft een zoon het wel gehad met een moeder op een futon in de woonkamer. Hij is een paar keer naar huis gekomen, en we hebben afgesproken in Italië, en in Finland, en samen vakantie gehouden. Dit jaar kon er niets. De zomervakantie werd uitgesteld, en toen de kerstvakantie. Volgend jaar beter.

Maar het blijft moeilijk. Natuurlijk is er Skype, maar Skype is zo geforceerd. Je moet een uur praten, anders is het de moeite niet, en de vragen die je stellen wilt, stel je niet: Ben je gelukkig? Waarom laat je je haar altijd zo kort knippen? Eet je wel genoeg? Nooit zal ik de Skypesessie vergeten waarop hij een beetje raar bewoog. Uiteindelijk moest hij bekennen dat hij drie dagen in het ziekenhuis had gelegen, na een val van zijn motor die total loss was. Hij had niks willen zeggen omdat hij zéker wist dat ik was komen overvliegen. Daar had hij gelijk in.

‘Hij komt wel terug’, zeggen mensen soms. Maar ik weet beter. Hij heeft een beeldige Japanse vrouw, een goede job, veel vrienden, een fijne schoonfamilie. Als hij niet terug wil – en dat wil hij niet – dan wil ik hem niet eens terug. Maar ik mis het doodgewone van een kind in de buurt. Samen door de stad wandelen en zeggen: dat jasje koop ik voor jou. Even ruzie hebben en het weer goedmaken. Op afstand doe je dat niet.  

Elke dag, als ik wakker word, kijk ik eerst op mijn gsm of er een WhatsAppje van hem is. Gewoon om te horen dat alles oké is, want hij heeft intussen allang een nieuwe motor. Als ik zo’n berichtje zie, is mijn dag meteen een stukje vrolijker. Maar wennen doet het nooit, zo’n kind ver weg. Voor mij tenminste niet.

Beluister de column van Anne Davis:

Ontdek ook de andere columns uit de uitzending: