"Een moeder is niet gewoon een vrouw. Zij is alwetend."

Ik ben een echtgenote, een dochter, een kleindochter, een zus, een tante, een nicht, een vriendin, een collega, maar geen moeder. Ik wil ook voorlopig geen moeder zijn.
Kortom, geen moeder dus.
Ik weet niet wat het is om er een te zijn.
Ik weet niet wat het is om je elke dag zorgen te moeten maken,
om elke dag verantwoordelijk te zijn voor de boterham en de toespijs,
om je aandacht te verdelen tussen werk, partner en kind.
De tijd te vinden voor hen. En misschien ook wel nog een beetje voor jezelf.

Ik weet niet wat het is om elke nacht met één oog open te slapen.
Om overdag ogen op je rug te hebben.
Ik weet niet wat het is recht te moeten blijven staan als je kind valt.
Om voor altijd die doorgeknipte navelstreng als fantoompijn te voelen.

Maar ik heb er wel een, dus daar kan ik wél over meespreken.
Ik weet ook wat het is om er geen te hebben. Een ouder dan, want mijn vader is er ondertussen al zeventien jaar niet meer. En ik leef ook met een man samen die al evenveel jaren zijn moeder moet missen.
Wat zou je doen als je haar terugzag, vraag ik me soms luidop tegen hem af.
‘Ze gaan halen en lekker gaan eten, leuke dingen doen, ze verwennen’, zegt hij dan.
Wel dat zou ik ook doen. Want hoewel die van mij er nog is, hoewel ik haar kan bellen met de vraag, hoe ze die mayonaise toch zonder klonters maakt, heb ik ze nu al een paar maanden niet meer gezien. En ook ik wil ze verwennen.

Moederdag is de tweede zondag in mei waarop de moeders geschenken krijgen. Zo staat in de Van Dale. Weet je wat Meneer Van Dale, een
moeder hoeft niet niks, alleen de aanwezigheid van haar kind.
Goedkoop voor ons, onbetaalbaar voor hen.

Moederdag is een dag als een ander, maar niet voor een moeder. Die dag is heilig. Moederdag is geenmoederdag als de kinderen niet in de omtrek zijn. Of wacht, dat kan wel. Want 1b, heeft 1a afgelost en de uitkomst daarvan is vier. Ben je nog mee? Ik giet het anders even in een powerpoint.
Vier kinderen.

Nu, als ik goed tel, dan ben ik samen met mijn partner, plus mijn broers en hun aanhang in totaal met negen.
Sophie’s choice.

En dat op moederdag. Vijf kinderen te weinig, dat pikt mijn moeder niet. Vooral niet op Moederdag.
En toch is het vandaag moederdag.

Hoe groot en overgroot. Een moeder, daar heb je er maar één van.
Moederdagen, daarentegen, daar hebben we er dan weer twee van.
Twee keer vieren dan maar?

Want de aanwezigheid van, wat hen een moeder maakt, hun kind, die is er nu niet. En een bloem verwelkt, een knuffel niet. Een moeder was ooit een jonge vrouw, in bloem gekleed, die kon gaan en staan waar ze wil. Nu niet. Het hangt van regels af en maatregelen. Tussen droom en daad staan wetten in de weg en praktische bezwaren.
Tot 15 augustus dan maar?

Zullen we ineens afspreken dat we het dan nationaal vieren? In plaats van een week uit te stellen? Zullen we dat afspreken?
Dan kunnen we spek op de barbeque leggen Meneer Jambon en onze moeder omarmen.
En in hun ogen zullen we zien dat dat goed was.

Dans les yeux de ma mère zie je alles en zij zien het in die van ons. Een moeder is niet gewoon een vrouw. Zij is alwetend. Zij weet wanneer er problemen zijn, zij voelt het, zij hoort het aan je stem...
Ze is oersterk
Ze is onze moeder
Leve moederdag!!

Voorlopig applaudiseer ik in de verte.
Via Skype of WhatsApp. Want ze is er nog. Ze kan het horen, ze kan het zelfs zien.
Leve 2020, leve mei 10.

Beluister de column van Leen Dendievel

Lees ook