Een moordenaar getuigt: "Ineens was er een vernietigingsreflex. Nooit gedacht dat zoiets bij mij mogelijk was"

Marc: "Ik heb mijn echtgenote gedood in een moment van uiterste kwaadheid, van razernij. Ik zat in een draaikolk van emoties die steeds sterker werden en die me op een bepaald moment over de schreef hebben getrokken. En de zekering hebben laten springen."

"Ik kwam zeker niet uit een crimineel milieu"

"Het was met een mes, ja. Het gebeurde in een flits. Een woede die komt en gaat, tot die volledig uitgewerkt is. Een moment van roofdier zijn, ineens is het menselijke weg en komt er een vernietigingsreflex. Ik had nooit kunnen denken dat zoiets bij mij mogelijk was. Ik was een ambtenaar met een vrij regelmatig leven, fijne collega’s, een goede familie rond mij.  Dus ik kwam zeker niet uit een crimineel milieu. Tot dan had ik zelfs nog nooit gevochten in mijn leven.  Ik was een rustig persoon, die niet vaak emoties liet zien. Die emoties vaak inslikte,  er niet over communiceerde, ik probeerde alles intern, in mezelf, op te lossen. Dat is natuurlijk de verkeerde redenering. Op den duur bouwden de spanningen zich op. Dit moest vroeg of laat tot ontploffing komen. En jammer genoeg is mijn vrouw daar het slachtoffer van geworden."

"En wat nog het meest jammer is: dat je de klok niet kan terugdraaien. Die ene uitbarsting van geweld kan je niet meer goed maken.  Het is een zware rugzak die je blijft dragen. Soms weegt die minder zwaar, soms heel zwaar."

Weinig herinneringen aan het moment zelf

"Aan het moment zelf heb ik weinig herinneringen. De wedersamenstelling was dan ook heel moeilijk. Als ze je vragen welke bewegingen je wanneer gedaan  hebt, weet je dat niet meer. Ik denk dat die opperste razernij je hersenen op zo'n moment lamlegt, je handelt vanuit primitieve reflexen."

Marc wou getuigen, maar wel met stemvervorming. "Ik doe momenteel volop vrijwilligerswerk. Die anonimiteit geeft me een soort bescherming, want niet iedereen binnen de groep vrijwilligers zal kunnen omgaan met het feit dat iemand zo’n zware feiten heeft gepleegd. En ik wil het goede contact dat we nu hebben behouden.  Ik ben veranderd, ja. Ten goede? Ik denk het wel. Ik heb meer vreugde in wat ik doe, haal er veel voldoening uit. Maar 12 jaar na de feiten blijft de wens om de zaken terug te draaien heel sterk aanwezig."

Jef Vermassen: "Iedereen kan doden, maar de kans dat we het doen is bijzonder klein"

"Kon ik de klok maar terugdraaien", het is de zin die advocaat Jef Vermassen het vaakst te horen krijgt. "Iedereen kan doden, maar de kans dat we het doen is bijzonder klein. We hebben een natuurlijke remreflex. Een doorsnee mens zal nooit een serie-, massa-, roofmoordenaar worden. Maar die doorsnee mens kan wel een doder worden. Op voorwaarde dat alle omstandigheden tegenzitten. Wie alles opkropt zal inderdaad sneller geneigd zijn tot ontploffen. En veel dodingen komen voor als mensen in een ruzie verwikkeld zijn. Negen op de tien partnerdodingen onstaan uit een ruzie. Als de verbale agressie omslaat in fysieke agressie. Mijn raad als je in een ruzie zit: probeer tijdig ruzies af te blokken, en zorg op crisismomenten (bijvoorbeeld: je gaat spullen ophalen bij je ex) dat er een derde persoon aanwezig is."

Het doden van de (ex-)partner is het meest voorkomende levensdelict. Jef Vermassen weet waarom: "Partners kennen elkaar door en door. De bedding van genegenheid is vaak heel groot geweest. Maar als de genegenheid wegvloeit,  komt er ruimte in die bedding voor haat en frustratie.  Partners weten in een ruzie perfect waar ze elkaar kunnen pijn doen, het zijn scherpschutters"

Lees ook: