De Ochtend
“En toen ontplofte de bom, heel erg dicht bij jou”
za 19 mei - 7:18
"Beste Karen,
Je hebt jezelf waarschijnlijk al meer dan een keer afgevraagd of je nu geluk hebt gehad op 22 maart 2016, of net niet. Want op die donkere dag stond je op de Brusselse luchthaven klaar om te vertrekken naar je familie in Amerika. En toen ontplofte de bom, heel erg dicht bij jou.
Je had geluk dat je niet dood was. En dat een anonieme redder je een paar minuten nadien al naar buiten bracht, zodat je snel in het Erasmus-ziekenhuis was.
In het ziekenhuis heeft een bijzonder toegewijde ploeg je gered. Dat is je groot geluk geweest. Maar ik las dat er momenten waren dat je dacht dat je liever niet meer bij bewustzijn was gekomen. Want bij het geluk van je overleven kwam wel een bijzonder groot ongeluk: je ligt nog altijd in het ziekenhuis, vandaag bijna 800 dagen later. Voor veel Belgen zijn de aanslagen al een beetje tot de geschiedenis gaan horen, voor jou zijn ze helaas nog heel erg actueel.
Je bent stukken van je lichaam kwijt, je hebt geen milt meer, geen maag. En je komt je bed maar twee keer per dag uit, om oefeningen te doen. Je was een bijzonder sportieve vrouw, die mensen coachte in fitnesscentra. Waarschijnlijk is het jouw fysieke vorm die je gered heeft.
Ik was heel erg ontroerd toen ik in de krant las dat je gaat meedoen aan een triatlon in Brugge. Het zal de eerst keer zijn dat je het ziekenhuis mag verlaten. Je kan helaas niet lopen, zwemmen of fietsen, maar je zal in een speciaal bootje zitten dat een vrijwilliger een kilometer lang zal voortduwen. Dat er zulke goede mensen zijn, als die Martin Van Dromme, daar word ik altijd een beetje stil van. Hij zal jou een onvergetelijke dag bezorgen. Je verdient het, want van niet één politieke verantwoordelijke heb je nog iets gehoord. En de verzekeringsmaatschappijen hebben zich ook van hun kleinste kant laten zien. Je hebt zelfs je appartement moeten verkopen om de rekeningen van het hospitaal te kunnen betalen.
Meer dan twee jaar lang in een ziekenhuis, ik moet er niet aan denken. Ik werd al gek toen ik vorig jaar een week in een hospitaalbed lag. Maar jij houdt er ondanks alles de moed in. "Ik wil weer leven", zei je in een reportage. Beste Karen, met die eenvoudige wens ben je voor al die mensen die vaak niet beseffen hoe gelukkig ze zijn een indrukwekkend voorbeeld en daarom zeg ik je graag dat jij voor mij een held bent!
je toegenegen,
Luckas"
