En toen vonden ze mijn vader

Zo begint Andreas Jonkers het verhaal over Hans Post Uiterweer, zijn vader. Hans is een droeve dood gestorven, met tweeënveertig messteken in zijn lichaam gevonden op de eerste dag van 2004. Andreas was toen twaalf. Hij heeft zijn vader in zijn leven drie keer gezien. Eén keer opgebaard, één keer in de kist en één keer levend. Andreas is vaderloos opgegroeid. 

Dat was nooit echt een gemis, voor Andreas was het zoals het was: zijn vader was een vreemdeling, er was alleen zijn moeder en dat volstond. Zo is het voor heel veel kinderen. Hij voelde niet de noodzaak te weten te komen wie zijn vader was, hoe dat gruwelijke einde te verklaren is of wie de daders waren.

Tot in 2019. Tot Susanna, Andreas vriendin, zwanger blijkt. Pas als Andreas zelf vader wordt, komen de vragen. 

Het is een zoontje, blijkt uit de twintigweken-echo. Om vader te kunnen worden van die zoon, moet Andreas uitzoeken van welke vader hij zelf de zoon is. Hij reconstrueeert het chaotische leven en probeert te ontdekken waarom Hans eindigde met tweeënveertig wonden in zijn lichaam. En hij onderzoekt wat vaderschap is. Hoe wordt je vader als je zelf vaderloos bent? Kan ik dat wel? En wat is dat eigenlijk, vader zijn? 

Daar gaat En toen vonden ze mijn vader over. En daarover zullen we het zaterdag hebben, als Andreas Jonkers aan de Interne Keukentafel zit.

Beluister het volledige gesprek :