"Er moet toch een manier zijn om de samenwerking professioneel af te ronden?"

Met opgeheven hoofd

Een vriendin van me heeft onlangs ontslag genomen bij de vzw waar ze tot voor een paar jaar aan de slag was. Het verbaasde me zeer, want ze heeft er altijd met hart en ziel gewerkt. En ik weet dat ze ernaar uitkeek om er terug aan de slag te gaan na een paar jaar loopbaanonderbreking. Maar de job die ze voordien had was intussen weggegeven aan iemand anders. Logisch, natuurlijk. De wereld staat niet stil in onze afwezigheid.

Ze had op haar strepen kunnen staan en haar oude job opeisen. Zo zit het systeem van loopbaanonderbreking in elkaar. Maar wat win je daarmee? In een kleine organisatie zou er ongetwijfeld iemand anders moeten gaan, bij gebrek aan middelen om uit te breiden. Allicht de persoon die in haar afwezigheid naar best vermogen de boel aan de gang hield en in ruil al die tijd een hoogst onzeker statuut kreeg toebedeeld. Of die andere collega die pas onlangs aan de slag ging. Niet zelden volgt er dan een stoelendans om de taken opnieuw te verdelen. Want het team had uiteraard de verantwoordelijkheden van mijn vriendin herverdeeld over meerdere mensen in haar afwezigheid om 'de vervanger' wat te ontzien. Moeilijke situatie. 'Hoe zouden de collega's daar op reageren? Hoe zou ik daar zelf op reageren?', vroeg ze zich af.

Ze kon zich ook laten ontslaan bij gebrek aan een andere job voor haar. Maar dat zou de vzw in kwestie een financiële kater van jewelste bezorgd hebben. Dus leek ontslag nemen haar het meest eerbare en faire om te doen. En dat deed ze ook.

Ze trok naar haar werkgever en gaf open en eerlijk haar kijk op de situatie mee. Dat ze graag terug aan de slag ging, maar dat ze niet wilde dat anderen daar het slachtoffer van werden, noch dat het haar band met de collega's onder druk zou zetten. En dat ze niet wilde dat het de organisatie een smak geld zou kosten als ze dan toch zou moeten vertrekken.

Het hele verhaal deed me nadenken over hoe we doorgaans afscheid nemen op kantoor. Soms moet je gaan, soms wil je gaan, zo eenvoudig lijkt dat. Maar schijn bedriegt. Aan dat ontslag of vrijwillig vertrek gaat heel wat vooraf.

De aanloop naar een van beide scenario's is vaak een emotioneel beladen gebeuren, zeker in kleine organisaties. Aan beide kanten blijven mensen niet zelden achter met een onaf gevoel.

Als medewerkers 'out of the blue' vertrekken, heb je als werkgever amper tijd om dat op te vangen en zadel je de collega's op met een berg extra werk. Niet meteen bevorderlijk voor de sfeer op het afscheidsfeestje.

Als medewerkers plotsklaps moeten vertrekken, gebeurt het niet zelden in een vlaag van emoties en wederzijds onbegrip. Het duurt dan nog een hele tijd voor de persoon in kwestie zijn of haar ontslag een plaats kan geven en ook de collega's blijven wat verweesd achter.

Er moet toch een manier zijn om de samenwerking professioneel af te ronden? Bij voorkeur met respect voor elkaar en voor wat we samen gerealiseerd hebben. Zoveel zijn we elkaar wel verschuldigd.

Ik denk dat mensen zelf wel keuzes kunnen maken en zich niet per definitie achter ‘het systeem’ of de regeltjes hoeven te verstoppen. Dat zou eerder de noodrem en niet de standaardprocedure moeten zijn. Ik denk dat het kan, als ik het verhaal van mijn vriendin hoor. Meer nog: ik weet nu dat het kan. En ik heb bijzonder veel respect voor wie het durft.

Wat denk jij?

Lees ook: