De toestand is hopeloos maar niet ernstig
"Gebruik deze stilte om heel goed na te denken wat wij echt willen opgeven om het leven van een ander mooier te maken"
zo 14 jun. - 9:28
Ik herinner mij mijn allereerste brief van dit nieuwe jaar. Ontvanger: mijn grote vriend Jan Mulder. Afzenddatum: 7 januari.
Ik sprak hem over twintig twintig. Ik vond het toen al on-heil-spellend. Er zat teveel evenwicht in de uitspraak van dat jaartal. Niet veel later werden de longen van koala’s en burgers volgepompt met koolstofdioxide en aangezien vuur niet volstond, begonnen virussen zich te muteren en te verspreiden over heel de wereld. En dat was de start van onze lockdown.
Mijn dagen gingen traag voorbij. Ik zou voordien een uitgebreid betoog houden over hoe stilte de mens kan redden. Hoe we met z’n allen moeten vertragen om meer vooruitgang te vinden in het leven. Ja, want ik ben – weliswaar selectief uitgekozen – met momenten, een solitair wezen. Met in het achterhoofd Rilke die ooit schreef: ‘liefde is de eenzaamheid van de ander beschermen’ …, kon ik eindeloos dwalen.
Momenteel is er geen ander om mijn eenzaamheid te beschermen, maar als ‘sterke’ vrouw deed ik dat dan wel zelf.
Niets bleek minder waar. Ik hunkerde naar mijn medemens, naar het geluid van een lach of een koelkast die net iets te hard wordt dicht gesmeten waardoor alle flessen hun verticaliteit verliezen. Zelfs het geruis dat uit mijn muren kwam, leek te twijfelen.
Ondertussen zijn we de maand juni binnen geslopen. Juni, de start van een geweldige sportzomer met niet alleen een EK voetbal (niet omhoog gaan) maar ook met Olympische Spelen en een schitterende Tour de France. Een ‘net op tijd’ fitte Eden Hazard, een weergaloze De Bruyne, Courtois die onze ouderdomsdekens in de verdediging aanstuurt en een flegmatieke bondscoach die tactische nummertjes op ons loslaat. Door naar Tokio. Nina Derwael die sierlijk rond de brug met ongelijke leggers zwiert en Pieter Timmers die een laatste keer alles van zichzelf geeft (recht houden). Nafi Thiam verdedigt haar olympische titel en de Belgian cats dribbelen zich naar een podiumplaats.
Maar u vroeg mij naar de toestand van nu. De complete stilte maakt deze week plaats voor 10 mensen. Ik hoor terug hier en daar een lach vanop anderhalve meter en die koelkast wordt weer door elkaar geschud door vrienden. Het gemis aan sport wordt opgevuld door voetbalbeelden uit een pre-historisch tijdperk en 'Vive le vélo' wordt omgedoopt tot 'Vive la vie'. De coronacijfers zitten niet meer vooraan in het journaal en we surfen verder op onze solidariteitsgolf om racisme uit onze maatschappij te bannen. Colin Kaepernick krijgt na vier jaar eindelijk navolging. Maar vergis u niet. Iedereen kan naar een protest gaan, liefst met iPhone in de hand voor een instagrampost en een bijbehorende hashtag. Maar hij deed het alleen, vanuit een oorverdovende stilte. Hij knielde bij het volkslied en zette zijn hele (NFL) carrière op het spel. Zijn contract werd niet verlengd en hij was vanaf die dag een controversieel figuur.
De toestand nu verraadt dat we met zijn allen op een belangrijk kruispunt staan.
Laten we toe dat alles terug wordt als voorheen? Laten we racisme discriminatie legitimeren? Vergeet die sportzomer, die kan verplaatst worden. Vergeet even hoe hard wij onze goed betaalde job missen en hoe we nu virtueel moeten vergaderen. Vergeet mijn geklaag over die koelkast, eenzame dagen en gebrek aan voetbal.
Gebruik deze stilte – die nu al voelbaar schaarser wordt – om heel goed na te denken wat ik, wat wij samen, daadwerkelijk willen opgeven om het leven van een ander mooier te maken.
Laat het geen hype zijn, een modetrend, maar een bewuste keuze om iets te veranderen. Racisten worden niet geboren, maar wel gemaakt.
Beluister de column van Imke Courtois voor 'De toestand is hopeloos maar niet ernstig':
Lees ook:
"Stilaan ga je weer in je eigen tuintje zitten met je eigen vrienden en leef je weer achter je eigen gevel"
Ik snap dat er voor migratie een prijs te betalen is. Wat ik niet snap, is hoeveel generaties de prijs nog gaan betalen"
"Toen Merckx die Tour gewonnen had, kroop ik op de rug van een dier en stak mijn beide armen ook hoog in de lucht"