"Geloven ze nu echt dat we enkel nog maar met onze buik denken?"

Het was een hele tijd geleden dat ik hem nog tegengekomen was en dus verwachtte ik dat we, net als vroeger, tot een stuk na middernacht op café zouden blijven discussiëren over politiek en de wereld.

Nee, dus.

Het is begonnen, denk ik, zei hij, toen Trump die mindervalide journalist begon te imiteren. Ik heb nooit kunnen begrijpen, tot vandaag, waarom dat niet het einde van zijn kandidatuur was. Nooit begrepen waarom die man verkozen is geraakt.Helemaal afgehaakt had hij niet, maar iedere dag bracht het ochtendnieuws alleen maar ergernis.

De Turkije-rel: een autocratische dictator die tienduizenden onderwijzers en professoren ontslaat of opsluit, journalisten in de bak steekt en oppositiekranten opdoekt, noemt de Nederlanders nazi’s. En zijn aanhangers geloven hem.Een Nederlandse premier zoekt een rel met de man, wil niet dat hij verkiezingsmeetings houdt in zijn land. Terwijl hijzelf een dag later de Nederlandse fiscale vluchtelingen van Brasschaat komt toespreken. Allemaal alleen om morgen hopelijk de stem van de boze blanke man te winnen. Geloven ze echt dat we nu allemaal alleen nog maar met onze buik denken? Ons verstand ergens in bewaring hebben gegeven?

Hij was zo het beu geraakt, vertelde hij. Na de rel over de graaiende intercommunalebestuurders kwam de rel over Unia, dan de rel over allochtone ouders op school. Iedere week opnieuw, zei hij, steriele debatten vanuit de loopgraven van het eigen grote gelijk, en eigenlijk wordt er alleen lucht verplaatst, en verandert er absoluut niets.

Ik moet toegeven, bekende hij, ik ben een beetje nieuwsmijder geworden, sorry dat ik dat zo zeg tegen een journalist, maar er zijn weken dat ik niet eens één keer Het Journaal, Terzake of De Afspraak bekijk.

We hebben het dan maar gehad over de boeken die we de laatste tijd gelezen hadden. Werd het toch nog een leuke avond.