Wie vandaag de media een beetje in het oog hield weet dat wie in Vlaanderen trouwt amper één kans op twee heeft om over een halve eeuw nog gelukkig getrouwd te zijn. We weten dat omdat de Algemene Directie Statistiek en Economische Informatie (FOD Economie) de 'echtscheidingskans' berekend heeft op basis van de scheidingscijfers van 2009.
Een paar decennia geleden was dat wel even anders. Om maar te zeggen dat het niet lang duurde voor we aan de redactionele eet- en vergadertafel bij de eerste aflevering van de legendarische Wies Andersen Show uitkwamen.
We schrijven 1976. Voor de jonge lezers: het betreft een tijd waarin niémand bij de afkorting 'BV' aan 'bekende Vlaming' dacht. Het relatief onbekende panellid Johan Anthierens stelde zichzelf voor als 'gelukkig gescheiden'. Een schokgolf waarde door BRT-kijkend Vlaanderen. En door het panel. De begrippen 'omstreden' en 'enfant terrible' zijn sinds die luttele televisieseconden aan Johan blijven kleven als kauwgom aan een schoenzool.
Later heeft hij schriftelijk toegelicht waarom hij die die twee - toendertijd onverenigbare - woorden tesamen sprak: 'Uit protest tegen de huichelachtige manier waarop in televisieshows en -spelen de cultus van het huwelijk wordt opgevoerd, waarbij je de overtuiging wordt opgedrongen dat huwelijken per definitie gelukkig zijn en er buiten dat sacrament geen heilvol gedrag denkbaar is.'
Die eerste aflevering van de Wies Anderson Show is niet bewaard. U kan Johan Anthierens hier zien in een fragment uit 1977. Het betreft andermaal een familiale aangelegenheden.
Voor de volledigheid en omdat de waarheid haar rechten heeft: in tegenstelling tot kolonel Candries heeft 'terugkerend panellid' Brigitte Raskin nòòit in de Wies Anderson Show gezeten. Wat de Wikipedia ook moge beweren.
