"Gepast reageren, ik heb dat moeten leren"

"Het is voor mij nooit vanzelfsprekend geweest om me in te leven in de gevoelswereld van anderen" zegt Koen Vanoosthuyse in 'De Wereld van Sofie'. "Als kind, op de speelplaats, was mijn enige verdedigingsmechanisme een stomp of een elleboogstoot uitdelen. Ik heb dat moeten leren aanvoelen, wanneer mijn reacties wel of niet gepast zijn, of wanneer ik mensen pijn doe.  Mijn moeder heeft mij daar vaak op moeten wijzen."

Zijn moeder, Sien,  mengt zich vervolgens in het gesprek:  "Ik wees er hem daar inderdaad vaak op. Niet in het bijzijn van anderen, maar achteraf. Als hij weer rustig was. En daar heeft hij wel veel uit geleerd. 35 jaar geleden zijn we ook begonnen met yoga....  Koen pikt meteen in; 'Ik ben een mens met veel oog voor detail, bijvoorbeeld als mensen iets verkeerds zeggen, zoals nu mijn moeder: het is namelijk geen 35 maar 32 jaar geleden.  Vroeger zou ik haar daar meteen op gewezen hebben maar nu laat ik iedereen eerst uitpraten. Ik heb dat geleerd van een communicatieleraar die bij ons aan huis kwam. Van hem leerde ik ook oogcontact maken, handgebaren gebruiken." 

Nu is er dus zijn boek.  Koen: "Op mijn achttiende deed ik een eerste poging om mijn leven op papier te zetten. Ik stuurde het manuscript naar een uitgever maar ik kreeg te horen: totaal ongeschikt voor publicatie. Als ik het nu bekijk snap ik waarom,  het was vulgair, vulgair, vulgair. Niet alleen door de vele seks die erin stond, maar het had ook te maken met het minderwaardigheidcomplex dat ik toen had. Daardoor faalde ik ook in mijn eerste job in de bibliotheek. Ik schoot toen dezelfde kemels als in mijn schooltijd. Ik dacht, ik heb werk, ik kan hier naar hartelust de lolbroek uithangen: aangebrande moppen vertellen, doen uitschijnen dat ik de grote redder van de mensheid was. Op den duur voelden mensen zich niet meer veilig bij mij. Ik kreeg te horen: 'ge zijt onslagen, meneer Vanoosthuyse!' Ik stond perplex, had dit niet voelen aankomen.  Intussen werk ik opnieuw in de bibliotheek. Ik ben veel minder opdringerig dan vroeger omdat ik me gewaardeerd voel. Ik weet me gedragen door een hele groep mensen. Op mijn werk en daarbuiten."

Overigens is het niet zo dat mensen met ASS per defenitie geen of weinig empathie hebben. Er zijn heel wat mensen met autisme die net enorm empathisch zijn. Luisteraar Inge Aerts heeft autisme en een teveel aan empathie. "Ik hoop dat dit stereotiepe beeld snel zal veranderen en dat men zich meer zal realiseren dat ASS een heel groot spectrum is." 

Lees ook: