Girafomanie

Het cadeau werd per schip de Middellandse Zee overgezet, en moest vervolgens 900 kilometer te voet - of te poot - tot in Parijs. Het was een jong dier, dat nog met melk gevoed moest worden. Daarom reisden vier Egypitsche koeien mee, schapen en een antilope.

Aanvankelijk dacht men dat het publiek tegen de agressie van de giraf beschermd zou moeten worden, maar het omgekeerde bleek het geval. Het nieuws dat er een Afrikaans dier door het land reisde, ging het konvooi vooraf. Naarmate de reis vorderde groeide het aantal toeschouwers langs de weg. Gendarmes moesten het volk in bedwang houden. Edellieden uit Parijs reisden met de stoomboot over de binnenwateren om de Egyptische karavaan te begroeten.

Ook de koning was enthousiast, hij wou de giraf graag tegemoet gaan. Maar dat is tegen de etiquette: de koning gaat niet naar zijn gast toe, de gast komt naar de koning.

De aankomst van de Egyptische giraf in de Jardin des Plantes in Parijs, was aanleiding van een ware girafomania. Na zes maanden hadden 600.000 mensen de giraf bezocht. Er werden giraffenprenten, giraffenborden, giraffenkopjes, giraffenhoeden, giraffenbehangpapier, giraffentoneelstukken en giraffengedichten gemaakt. Het werd een genre: giraffanalia.

Na drie jaar was de giraffengekte voorbij. In 1845 ging de giraf dood. Het kadaver werd gemumifieerd en tentoongesteld in het Muséum d'histoire naturelle de La Rochelle. Daar staat het nog.

Dat allemaal maar om aan te kondigen dat Herwig Leirs aan de keukentafel zal zitten. Bioloog in het algemeen en giraffoloog in het bijzonder.