"Hazard en De Bruyne, zing vanavond het volkslied eens mee"

Beste luisteraar,

Ik wou u vandaag spreken over belangrijke dingen, maar daar is iets tussen gekomen. Vaderlands Voetbal. Ik zag afgelopen zaterdag die Tunesische bondscoach zijn tranen verbijten nog voor de match begon, bij het zingen van het Tunesische volkslied. Hij moest er even bij gaan zitten in de dug out. Om de tranen uit zijn ogen te wrijven. Ik vond dat heel aandoenlijk.

Toegegeven. Iets minder aandoenlijk vond ik de vaderlandsliefde van Donald Trump die ik laatst de Stars en Stripes zag knuffelen. Wat zeg ik? Die vlag werd bijna dood geknepen. De mogelijkheid tot wederzijdse liefde leek daardoor in de kiem gesmoord. Maakt ook niet zoveel uit voor iemand als Trump. Die heeft een vlag en een vrouw die hem status moeten geven, de liefde hoéft niet per se wederzijds.

Maar ik had het over de liefde voor het vaderland. Niet over die gek.

De Fransen die zo’n Marseillaise uit volle borst meezingen. Zonder aarzeling, zonder schroom. Daar kan ik pokkejaloers op zijn. Het is een gevoel waar we in dit land moeilijk toegang toe krijgen. Ok. Als het allemaal carnaval mag blijven, met Fellaini-pruiken en strepen op onze wangen, dan is het nog gepermitteerd.

Mocht er op de Tunesische vlag reclame staan, zou die bondscoach prompt een dolk door zijn hart rammen om de pijn te verzachten. Hier maakt het niet zoveel uit. Pleur dat merk maar op onze driekleur. Maar verder: bloedernstig geloven in die vlag? Huilen bij de Brabançonne? Menen wat die tekst zegt? Je zou maar raar bekeken worden.

Eén keer heb ik nochtans de krop in de keel gekregen, toen ik het onze nationale hockeyploeg schouder aan schouder zag doen op de Spelen in Rio. Zij hadden de strofes netjes in het Nederlands en het Frans verdeeld. Ik geloof niet dat er een Duitstalige hockeyspieler mee deed.

De Franstalige jongens hoorde je over “o ‘eilig land der vaadren” zingen, terwijl er ook ergens in Antwerpse tongval "le roi, la loi, la liberté" viel waar te nemen. Ze zongen strijdlustig en a capella. Geen muzikale franjes erbij, waarop je nog pistolet! of retteketet! kon zingen op het eind.

Overgave, eenheid, moed, vertrouwen. Noem me een sentimentele jongen, maar dat moment gaf me kippenvel. Het samen sterk - gevoel. Ik kan dat schoon vinden. Ik hou ook niet zo van verdeeldheid in het bijzonder.

Dus Hazard en De Bruyne, zing vanavond een keer mee. Dan zullen wij leren om die vlag correct aan onze gevels te hangen. Pas dan zijn we klaar om als land Wereldkampioen te worden.