Nieuwe Feiten
"Heb lief, zonder iets terug te verlangen"
vr 24 feb. - 0:03
De wind waait de winter weg - bomen breken bloeiend uit hun takken en het licht wint het weer van de duisternis. Maar niet bij iedereen wordt het leven klaar. Sommige mensen dragen in elk van de vier seizoenen een donkerte mee, een loden jas die hun schouders naar beneden drukt, en hun nooit even rust gunt.
Hoe moeilijk is het, om je te verhouden tot zij die zoveel te torsen hebben - je advies vindt geen vruchtbare bodem, er is geen last over te nemen noch brengt een kopje soep soelaas. Machteloos zie je geliefden lijden. Het zijn niet de meest vrolijke interacties.
Een mens voelt al snel de schaduw aan de eigen tenen likken. Maar toch. Blijf bij hen. Ook al laten ze je moeilijk toe. Of niet. Denk nooit dat het geen zin heeft een depressieve vriend uit te nodigen, te bellen of te schrijven.
Ook al komt er geen antwoord, geen bevestiging. Heb geduld. Heb lief, zonder iets terug te verlangen.
Het voelt soms alsof je tegen een muur botst. Maar elk teken van leven laat sporen na op de stenen. Mos van medevoelen. Die plekken worden gevoeld, wanneer de ander in het donker de muur aftast, op zoek naar wat verloren lijkt. Verdwaald in het labyrint van hoofd of hart.
Tekenen van een leven, dat hem niet vergeten is. Een afschaduwing van wat ooit, misschien, hopelijk weer zijn wereld zal zijn. Laat dus regelmatig iets weten - niet om goede raad te geven, niet om iets op te lossen, maar om er te zijn, en kleine markeringen achter te laten. En ook niet voor nu meteen, maar voor later, wanneer het nodig is.
Opdat hij de weg kan vinden, als hij weer de kracht heeft om te zoeken. Dat hij voelt dat er mensen zijn. Dat er altijd mensen zijn. En dat hij daarbij hoort.