"Het cliché is waar: je vrienden kies je, je familie niet"

Of we nu in de eeuwige liefde geloven of niet, het blijft een feit dat zowat de helft van de huwelijken vandaag eindigt in een scheiding. Het aloude kerngezin - vader, moeder, kinderen - blijft voor de meesten een romantisch ideaal, maar de praktijk is ondertussen veel morsiger.

Alleenstaande ouders, vrienden die samenhokken, singles: er zijn er anno 2017 meer dan ooit. Vaak zoeken die steun bij elkaar: voor de zorg voor de kinderen, voor het overstijgen van emotionele inzinkingen. Mooi, vind ik dat. Het cliché is waar: je vrienden kies je, je familie niet. Maar voor de wet bestaan die banden niet, al die zorg wordt door de overheid niet gezien. Als je broer, waar je al jaren mee over een erfenis kibbelt, sterft, dan krijg je van je baas zomaar verlof. Maar als je beste vriend sterft, die al je liefjes heeft overleefd, die van je houdt in al je schoonheid en je lelijkheid, dan moet je maar hopen dat je vrij krijgt.

Als die vriend je in zijn testament heeft opgenomen, betaal je veel meer voor die erfenis dan voor die van je broer. En als er moet beslist worden over het stopzetten van je beademingsapparaat, dan hoop je toch dat je beste vriend dat kan doen, en niet die broer waar je al tien jaar niet meer mee praat zonder te schreeuwen?
Nu het kerngezin verbrokkelt, zou de overheid al die liefde rechten kunnen geven. Misschien wordt het tijd om vriendschap wettelijk te verankeren.