"Het cynisme van de drie leatherboys smolt weg als een kaars"

Juni 2005. Precies veertien jaar geleden werd het iconische pelgrimsoord Lourdes in de Franse Pyreneeën opgeschrikt door het geronk en gebrul van drie zware motoren, bereden door een meedogenloos stel Vlaams uitschot : De Bende van Wim. Drie mediageile culturo’s die net de Tourmalet hadden bedwongen en nu hun sarcasme en goddeloosheid kwamen ontladen in dit anders zo vredige stadje, dat leefde van een grotje, een basiliek en straatjes vol gewijde soevenierkes. En niet te vergeten de verkoop van lange wit-blauwe kaarsen. Wat zouden de drie cynische luchtvervuilers hier een pak lol trappen tussen dat naïeve goedgelovig volkje dat al zijn hoop in de geneeskunde had opgegeven en nu ter genezing rekende op een mirakel. Hen gratis aangeboden door de maagd Maria op voorspraak van de maagd Bernadette Soubirou, die De Onbevlekte Dame in de 19de eeuw achttien keer had zien verschijnen in het grotje aan de rivier en er boeiende conversaties mee had gepleegd, die de omstaanders niet hadden kunnen horen noch zien.

De drie motards werden bij aankomst aan het zogenaamde heiligdom warmhartelijk begroet door de Vlaamse pater Marc, de coördinator en pr-man van de Nederlandstalige pelgrims. We mochten hem meteen Marc noemen en hij zag het duidelijk helemaal zitten om ons zijn versie van Lourdes uit de doeken te doen. Het cynisme van de drie leatherboys smolt weg als een kaars in de dagelijkse avondprocessie. Hier was meer aan de hand dan wat ongeletterd hemelstaren. Pater Marc vertelde ons dat men het woord mirakel hier al geruime tijd achterwege liet, de grap over de nieuwe bandjes van de rolstoel was zelfs niet meer zondig. Het ganse gebeuren was nu gemoderniseerd tot een gezamenlijk stil ritueel van de hoop. De hoop op beterschap, op genezing, op moed en verlossing, zonder het af te dwingen bij de familie van de Almachtige. Kijk, daar werden de drie musketiers wel heel stil bij en zonder enige push stonden ze, helm onder de arm, aan te schuiven bij de grot om maximaal het ritueel te beleven met de gelovigen, in respect en stilte. Zagen zij het licht, werden zij bekeerd, vielen ze op hun knieën vol spijt van hun vooroordelen? Neen, maar ze werden wel bevrijd van hun hoogmoed en hoon. Laat de mensen.

Ook ik was lid van die memorabele motorbende en werd daar als bij toverslag een vurige Lourdes-fan, geen katholieke, zelfs geen gelovige. Iets anders,vraag mij niet wat. Vorige maand was ik er met mijn vrouw, ook niet katholiek, wel gelovig en ze brandde er een kaars voor mijn pijnlijke schouders. Geen beterschap. Urbanus zei me eergisteren dat er veel slechte kaarsen tussen zitten. Tja….