Interne Keuken
"Het echte werk van een krantenredactie filmen, is misschien toch een beetje heilloos"
za 2 jun. - 11:56
Documentairemaakster Liz Garbus koos een boeiende tijd uit voor een reeks over The New York Times. Ze volgde die redactie tijdens het eerste jaar van Trumps presidentsschap. De eerste aflevering begint met de inauguratie van Trump. "Je ziet journalisten - net als op andere krantenredacties - naar CNN kijken. Je ziet het ongeloof en de verbijstering terwijl Trump de eed aflegt", aldus Frank Albers. "En je ziet hoe hoofdredacteur Dean Baquet meteen begrijpt: 'het is een fucking goed verhaal'."
Eén hand
De reeks toont ook goed hoe snel het voor journalisten allemaal gaat, bevestigt Albers. "Eigenlijk hebben ze maar één hand. In de andere houden ze 24 uur op 24 een gsm vast. Je krijgt ook te zien wat het kost als je op dit niveau journalistiek bedrijft door een inkijk in het privéleven van de journalisten."
Eigenlijk hebben de journalisten maar één hand. In de andere houden ze 24 uur op 24 een gsm vast
"Op een gegeven moment zegt Paquet dat voordien, als iets om 22u iets gebeurde, niemand verwachtte dat het de volgende dag in de krant zou staan. Je wist, dat is voor nadien, want je moet het uitzoeken", maar vandaag is dat een ander verhaal. "Klopt. Je ziet hoe ze een bij een persconferentie een stuk voorbereiden, opschrijven en uiteindelijk zeggen, 'let's pub' (van publish, red.). Eens het online staat, zie je hen op de redactie naar CNN kijken, waar binnen de minuut iemand zegt: 'The New York Times heeft net ...'. Het is een kwestie van de grote concurrent, The Washington Post, voor te zijn."
Haat-liefde verhouding met Trump
Je zou het haast niet verwachten, maar het presidentsschap van Trump, bracht commercieel goede tijden voor Amerikaanse media. "Dat is het paradoxale, dat media commercieel welvaren bij een president die hen voortdurend uitscheldt en geloofwaardigheid ter discussie stelt."
Dat bevestigen de journalisten in de reeks. "Hij is toegankelijker dan Obama of Bush. Hij praat makkelijk, maar veracht ons. Zo zie je het voorbeeld hoe hij zelf naar een journalist van The New York Times belt. Hij zoekt wel degelijk contact en schermt zich niet af."
Het echte werk van een krantenredactie filmen, is misschien toch een beetje heilloos. Ik geloof dus niet dat het een realistisch portret is en vraag me af voor welk publiek het gemaakt is
Toch is Albers niet helemaal overtuigd door 'The Fourth Estate'. "Ik geloof nooit dat een redactie zijn vergadermomenten waarin grote beslissingen worden genomen, laat filmen door een documentairemaker. Je krijgt wel een zekere inkijk, dat wel." Maar je ziet niet hoe de krant die de zaak Weinstein aan het licht bracht, nadien omgaat met vergelijkbare problemen met een eigen journalist. "Die zou ongepaste opmerkingen gemaakt hebben tegen vrouwen op de redactie. Hij werd geschorst, niet ontslagen en er zal zeker veel over gediscussieerd zijn, maar dat heeft Garbus duidelijk niet mogen filmen."
"Het echte werk van een krantenredactie filmen, is misschien toch een beetje heilloos. Ik geloof dus niet dat het een realistisch portret is en vraag me af voor welk publiek het gemaakt is." Want is het filmisch wel mooi, zegt Albers, maar er is geen verteller. "Je krijgt sfeerbeelden, maar daardoor doet het eerder denken aan een serie als The Newsroom en blijft de reeks wat aan de oppervlakte."
En er is nog een grote fout, aldus Albers. "De muziek van Trent Reznor, van Nine Inch Nails op zich is goed, maar zit onder de interviews met de journalisten. Daardoor fictionaliseert het hele verhaal. Het zou urgenter en pakkender zijn als het gewoon stil was. De documentaire lijkt bang voor stilte."
