Het lied van de regen

De eerste die in de vijftiende prelude het ritme van de regen meende te herkennen was George Sand, de geliefde van Frederic Chopin. Ze waren samen naar Mallorca gereisd in de hoop dat het mooie weer goed zou zijn voor Chopin's wankele gezondheid. Maar het regende dagen aan een stuk. In één van de preludes die Chopin op Mallorca componeerde, hoorde George Sand die voortdurende Mallorcaanse regendruppels.

Chopin ontkende. Meer nog, hij werd boos. Hij wond zich op over de naieve opvatting van George Sand dat een muziekstuk niet meer is dan een imitatie van de natuur. Maar het kwaad was geschied, tot op vandaag heet de regendruppelprelude dus de regendruppelprelude.

Achter deze anecdote gaat een muziekfilosofisch probleem schuil. Heeft muziek betekenis. Is muziek meer dan klank. Daarover heeft Marlies De Munck een klein maar fijn boekje geschreven: Waarom Chopin de regen niet wilde horen. Niet meer dan vijftig bladzijden, maar als je ze uit hebt ga je anders luisteren. 

O, nog iets. Ik heb op Facebook en Twitter een kleine enquete opgestart over de vraag welke kunstvorm de hoogste is. Muziek scoort erg hoog. Dat is merkwaardig, want tot ver in de 17de eeuw werd muziek niet als een volwaardige kunst beschouwd. Immanuel Kant vond muziek niet meer dan een ornament om feesten mee op te luisteren. Morgen meer daarover.