"Het menselijk geheugen is een vreemd iets"

De menukaart vanbuiten leren

Het menselijke geheugen is een vreemd iets. Wat je wel en niet onthoudt, lijkt bij momenten wel volledig willekeurig. Alsof er ergens in de hippocampus een dronken ontdekkingsreiziger aan het roer zit die de meest onnozele dingen plots superbelangrijk vindt. Zo gaat het bij mij toch. Als kind bijvoorbeeld, schiep ik er volgens welingelichte bronnen groot genoegen in om op restaurant de hele menukaart, inclusief prijzen, uit het hoofd te leren zodat ik ze de volgende keer niet meer moest bekijken. Handig natuurlijk, tot de euro ingevoerd werd en mijn potentiële plannen om volstrekt nutteloze trucjes uit te buiten weer maar eens gedwarsboomd werden door de powers that be.

De interne beschonken Columbus

Tegenwoordig heb ik het met auto’s. Elke dag rijd ik zoals zoveel mensen op hetzelfde uur via dezelfde route naar het werk. Langs kleine wegen, want ik heb het geluk niet bij te moeten dragen tot de files op de autostrades. Door elke dag op hetzelfde moment langs dezelfde huizen te rijden, zie je op den duur ook vaak dezelfde mensen in dezelfde wagens die hetzelfde patroon volgen. Mijn eigen nummerplaat kan ik niet onthouden, maar dit is gefundeness fressen voor mijn interne beschonken Columbus, zo blijkt. Na een tijdje begon ik ze te verwachten. Wat later begonnen kleine afwijkingen op te vallen. Een deuk in de achterbumper, een sticker die er gisteren nog niet hing.

Oude vrouwen, baby's en dochters

Nog iets later begon ik al die anonieme mensen die met hun anonieme wagens van hun anonieme opritten reden een verhaal toe te kennen. De gescheiden man die elke dag met veel moeite zijn twee dochters in de auto krijgt om ze op tijd naar school te brengen maar blij is ze die week bij hem zijn. De oude vrouw die elke dag op hetzelfde tijdstip vertrekt om samen met haar vriendinnen van de bridge te gaan ontbijten, hoewel ze van de dokter voor haar suiker toch zou moeten oppassen met die koffiekoeken. En de jonge vrouw die nog maar kort langs de baan woont en elke dag haar pas gebouwde huis een beetje meer afgewerkt ziet worden. Haar lelijke felgroene wagen had ik al een hele poos niet meer van de oprit zien rijden.

Ik had elke ochtend een nieuw scenario klaar. Op maandag had de aannemer een fout gemaakt waardoor de keuken deels was ingestort en ze tijdelijk elders woonden. Op dinsdag had ze een nieuwe job gevonden waarvoor ze vroeger of later moest vertrekken. Enzovoort, tot ze plots weer op het gebruikelijke uur de baan op kwam gereden. De auto was nog altijd even lelijk felgroen, maar op de achterruit kleefde plots zo’n knoert van een baby aan boord sticker. De naam van de baby heb ik niet onthouden.