Het is niet om die sombere gebeurtenis dat ik je herinner, wel om al die mooie verhalen die je ons hebt nagelaten"

Beste Virginia Woolf,

Ik kies jou tot mijn held – of moet ik zeggen heldin – van de week. Veel heb je daar niet aan… Je bent immers 78 jaar geleden gestorven. Op 28 maart 1941 – in de eerste woelige jaren van de tweede wereldoorlog - liet je een briefje achter voor je man, Leonard. Je stopte stenen in de zakken van je lange jas en liep het ijskoude water van de Ouse in, een rivier in het landelijke Sussex, Zuid-Engeland. De stemmen waren daar weer…. Zo schreef je ter afscheid in het intussen wereldberoemde briefje dat je thuis voor je man achterliet.

Het zou later ook een scène in een film worden, gespeeld door een uitmuntende Nicole Kidman in het magistrale The Hours, film waarin ook Julianne Moore en Meryl Streep schitteren. Een boek én film die de perfecte introductie voor je werk zijn.

Het is niet om die sombere gebeurtenis dat ik je nu herinner, wel om al die mooie verhalen die je ons hebt nagelaten

Maar het is niet om die sombere gebeurtenis dat ik je nu herinner, wel om al die mooie verhalen die je ons hebt nagelaten. En de personages. Wat een personages. Neem nu… Mrs Dalloway. In het gelijknamige boek Mrs Dalloway beschrijf je het hele leven van een vrouw, op één dag.

Dat was alvast het opzet. Wat er op die dag gebeurt, is niet eens zo spectaculair. Meer nog, er gebeurt schijnbaar niets. Mrs Dalloway organiseert een feest. Ze loopt door de stad om bloemen te gaan kopen.  Het leidde tot een van de meest iconische openingszinnen van de twintigste eeuwse literatuur. I think I’ll buy the flowers myself. Meer is het niet. Maar onder dat haast rimpelloze wateroppervlak van de dagelijkse routine, gaat een woest, hunkerend en passioneel leven schuil.

Terwijl ze door de straten van London loopt, meanderen haar gedachten door de tijd en door haar leven. Ze denkt aan Peter Walsh haar grote passionele liefde die ze – jaren eerder - afwees toen ze voor de saaiere Richard Dalloway koos, en ze denkt aan de kus die ze kreeg van een jeugdvriendin, de vrijgevochten Sally Seaton…  De meest zinderende kus uit haar hele leven. 

Leven, liefde, ouder worden, passie, alle grote thema’s worden aangesneden. En hoe. Ik loop intussen langer dan een jaar met mevrouw Dalloway onder mijn arm. Ik mocht het bewerken voor het prestigieuze Teatro Español in Madrid– een van de oudste theaters in Europa. Het stuk gaat er volgende week in première, op je sterfdag, Virginia. 78 jaar geleden.

Als men mij vraagt naar mijn favoriete schrijvers aller tijden, dan prijk jij - naast Marguerite Yourcenar, in mijn top drie. Maar voor we met z’n allen enthousiast naar de betere boekhandel hollen. Mrs Dalloway is geen makkelijk boek, en ik sluit niet uit dat een niets vermoedend lezer, enthousiast gemaakt door één of ander stukje op de radio – ik hoop het vurig  - er zich wel eens aan zou kunnen vertillen. Maar wie echt de tijd neemt, en de virtuoze taalbeheersing, en het ritme van de lange, kronkelende, schijnbaar eindeloze zinnen hun werk laat doen, die zal worden meegenomen op een onvergetelijke tocht en worden vervoerd naar de diepste essentie van de menselijke gevoelswereld.

Daar waar enkel de allergrootste schrijvers je heen kunnen brengen.

Michael De Cock

Lees ook