"Het oude normaal komt volgens kenners en mensen die te veel tijd hebben om na te denken nooit meer terug"

Doet u het nog? Applaudisseren voor de verzorgenden? Bij ons is er één dj die hardnekkig elke avond ‘You never walk alone’ door de straten laat galmen, gevolgd door ‘We zullen doorgaan’, en als apotheose krijgen we steevast ‘Oilsjt, goi stad van men droeimen’ geserveerd. Gelukkig staat de volumeknop niet meer op 10 sinds een verpleegster uit de buurt kwam vragen of het niet wat minder kon, want ze moest de volgende dag weer vroeg uit de veren en kon niet slapen door al dat eerbetoon.

Om maar te zeggen, we gaan stilaan terug naar normaal. Het nieuwe normaal is dat. Het oude normaal komt volgens kenners en vooral volgens mensen, die veel te veel tijd hebben om na te denken, nooit meer terug. Ik heb horen fluisteren dat zelfs spuwen naar de politie in het nieuwe normaal niet meer zal mogen. Dat spuwen wordt ook een uitdaging, want deze hobby valt moeilijk te rijmen met de verplichte dracht van het mondmasker. Jaaaaa, echt overal verplicht is dat nog niet, maar let maar op, het gaat snel dezer dagen.

En als iedereen dan toch aan het masker moet, kan je ’t net zo goed stijlvol doen. Afgelopen week zag ik in het journaal een dame met een Burberry-masker. Burberry is een kledingmerk dat de Britse officier in de loopgraven van de Eerste Wereldoorlog van een steengoeie regenjas voorzag. Dankzij Burberry heeft het British Empire den Duits verslagen. Ik vat het nu even kort samen, maar ik verzeker u, alle historici zijn het hierover roerend eens. In elk geval, het motiefje van de voering van die regenjas geldt nu als een keurmerk van kwaliteitsproducten. Je hebt Burberryregenschermen, handtassen, hoedjes, parfum, horloges en nu dus ook Burberry-mondmaskers. Want je zal maar net je lippen hebben laten opspuiten, of je tanden zijn net gebleekt… Dan moet je als alternatief wel naar een Burberry-masker grijpen om je van het gepeupel te onderscheiden.

Het mondmasker, je kan het krijgen in de kleuren van je voetbalploeg, met het logo van een politieke partij erop of als onderdeel van een Italiaanse trikini. Ik verzin dit niet. Je kan het via postorder bestellen en terugsturen als je vindt dat je er nogal dik mee stond. Je kan er leuke boodschappen op kwijt zodat de rest van de wereld meteen weet: Dit is een geinige kerel. Persoonlijk dacht ik aan deze: ‘I went to Wuhan and I’ll that I got was this lousy virus’. Goed, je moet al een serieuze muil hebben om dat opschrift leesbaar op je masker te krijgen, dus misschien deze dan: ‘Mind the bat’. Heeft u ‘m? Dat is een knipoog naar de metro van Londen. Daar lees en hoor je overal ‘Mind the gap’ en een vleermuis in het Engels, dat is, och laat maar. Als je ze moet uitleggen, is er geen lol meer aan. In elk geval, niemand wil straks nog gezien worden met zo’n armoedig papieren maskertje dat al van kilometers ver van de daken schreeuwt: Dit is rommel, die ik gratis van de overheid kreeg, want zelf ben ik niet creatief en ik ben nog arm ook. Voor je ’t weet zit je volgend jaar in het nieuwe programma van trendwatcher Jani Kazaltzis. ‘Amai uw masker is zooooo 2020!’

Het mondmasker, in het straatbeeld zie je het meer en meer en je ziet het vooral meer en meer achteloos bengelen ter hoogte van het rechteroor. Dat ding is straks zo iets als de stropdas in de bankensector. Wie hem niet draagt, krijgt afkeurende blikken. Wie hem wel draagt, weet vaak niet eens hoe je hem eigenlijk moet knopen. Het mondmasker wordt het vijfde zakje van de jeansbroek. Niemand weet nog waar het voor dient, geen mens gebruikt het zoals het hoort, maar het is wel cool en goed voor je persoonlijke uitstraling, een beetje zoals dat eerbetoon dat onze lokale dj hier straks weer door de buurt laat schallen.

Beluister de column van Bert Kruismans

Lees ook