"Het slechtste nieuws is een bevestiging van wat je al weet, maar nog probeert te ontkennen."

Liefste landgenoten,

Vroeger, in een ver en licht verleden, toen mensen nog zorgeloos naast elkaar konden zitten in slecht geventileerde binnenruimtes, trad ik op om mijn rekeningen te betalen. Ik speelde in theaters, in cafés en op bedrijfsevenementen. Gelukkig beseffen bedrijfsleiders vaak dat hun eigen praatjes en powerpoints zo verschrikkelijk saai zijn dat alleen een comedian het nog kan redden. Comedians weten dat bedrijven geld hebben. Een win-win-situatie.

Veruit de vreemdste uitnodiging die ik ooit kreeg, was die van de VZW Verkeersslachtoffers. Op hun jaarvergadering in een Oost-Vlaamse brandweerkazerne lag de nadruk dat jaar op de zogeheten ‘slecht nieuws melders’, de mensen die bij je aanbellen als het echt mis is. Toen ik de zaal binnenkwam was er een panelgesprek aan de gang met ouders van verkeersslachtoffers. Naast een tafeltje met daarop drie foto’s en drie kaarsjes vertelden ze hoeveel ze gehad hadden aan het werk van de politie. Daarna gaf de gouverneur van Oost-Vlaanderen een speech over de treinramp in Wetteren. Hij barstte in tranen uit. En toen was het blijkbaar tijd voor comedy.

Nu heb ik toch al tientallen jaren ervaring met het wegvluchten in grappen bij moeilijke situaties, maar dit was toch van een andere orde. Ik stapte het podium op, bedankte de organisatie om me uit te nodigen en vertelde dat ik nog nooit zo voorzichtig naar een optreden was gereden. Want wie was er bij mij thuis aan gaan bellen als iedereen daar zat? De aanwezigen lachten. Ik voelde een last van mijn schouders vallen. Het werd een ontzettend leuke show.

Gisteren stonden de slecht nieuws melders aan de school van mijn dochter. En ze werden verwacht. Talloze mensen hadden het ongeluk zien gebeuren. Het slechtste nieuws is een bevestiging van wat je eigenlijk al weet, maar nog even probeert te ontkennen. Ik reed met een omweg naar school om mijn dochter op te halen. Mijn zolen konden de hoeveelheid lood in mijn schoenen amper houden. En dat terwijl ik er absoluut het recht niet toe had. Ik was er niet bij toen het gebeurde. Ik was niet degene die het slechte nieuws ontvangen moest. Ik mocht gewoon mijn kind ophalen. En dat voelde verschrikkelijk onrechtvaardig.
De dag na de crematie van mijn vader ging ik in première. Dat was toen een prima afleiding. Vandaag zou ik willen dat er iets weg te lachen viel. Maar er moet niks weg. Er moet iets terug: de tijd. Vroeger was alles beter. En eergisteren ook.