Interne Keuken
Het verdriet van Spanje
vr 5 jun. - 10:00
Die eindigde met emir Abu Abdallah die aan de ingang van het Alhambra de sleutels van de stad Granada aan de katholieke vorsten Ferdinand en Isabella overhandigde. Dat was acht eeuwen later. In 1492. U weet wel, de titel van dat verschrikkelijke nummer van Vangelis, uit die film over Christofel Colombus die in dat jaar ook Amerika ontdekte (en zo ongewild een genocide in gang zette.)
Zo hebben wij dat ongeveer op school geleerd. Dat blijkt niet helemaal te kloppen. Het begint al met die zogezegde inval van die moslims. Het ziet er naar uit dat die nooit heeft plaatsgevonden. Steeds meer historici zijn ervan overtuigd dat Spanje gewoon ’vermoslimd’ is zoals Brussel verfranst is. Uit vrije wil.
Bovendien, er was helemaal geen christelijk Spanje om binnen te vallen. Het land is maar gaandeweg ontstaan in de eeuwen daarna. Natievorming is een raar ding.
Het Roelandslied. Kent u dat nog? Dat middeleeuwse verhaal over de slag bij Roncevaux. De achterhoede van het leger van Karel de Grote die in de Pyreneeën in de val wordt gelokt door de saracenen. In werkelijkheid waren dat christelijke Basken. Allemaal leugens.
Dat heb je met geschiedenis. De feiten gaan een eigen leven leiden. Verhalen worden verteld om iets te bewijzen. Beelden zijn bepalend voor hoe wij met ons verleden omgaan. Kijk naar Leopold II.
Christiane Stallaert schreef er een fasinerend boek over. Het heet ‘Het verdriet van Spanje’. Het lijkt alsof het over de Spaanse geschiedenis gaat. Maar eigenlijk gaat het over ons. Hier en nu. Over hoe wij allemaal een vertekend beeld hebben van het verleden en dus van onszelf. En over hoe sommigen dat beeld bewust proberen te manipuleren.
Tussen haakjes: dat '1492' een verschrikkelijk nummer is, klopt wel.
