Het verhaal achter de pakkende foto van vader en kind zonder ledematen: "Allebei slachtoffer van de oorlog in Syrië"

"De foto is anderhalf jaar geleden genomen", vertelt Munzir al-Nazzal. "We woonden toen in Reyhanli. Ik had de foto nooit gezien. Een goede week geleden begonnen mensen die foto te sturen en ze feliciteerden me omdat de foto een prijs had gewonnen. Het is (de Turkse fotograaf, nvdr) Mehmet Aslan die de prijs heeft gewonnen. Ik ben hem dankbaar. Hij heeft de foto van mij en mijn kind aan de hele wereld getoond."

Niet dat de foto tot nu iets veranderd heeft. Hulp voor Mustafa is er nog altijd niet. Wel kwam er een telefoontje van UNHCR, de vluchtelingenorganisatie van de VN. De familie mag op gesprek komen. Eerdere vragen voor hulp aan UNHCR waren onbeantwoord gebleven. Dat smaakt wat bitterzoet voor de familie.

Op 7 april 2017 was er een offensief tegen Khan Sheikhoun. Eén van de bommen bevatte sarin, een bijzonder dodelijk gifgas en zoals andere chemische wapens totaal verboden. Syrië zou sinds eind 2014 volledig zonder chemische wapens moeten zijn, maar op die vrijdag werd duidelijk dat er wel nog chemische wapens waren. Munzir, die weer aan het werk was, was niet thuis. "Ik geraakte pas de volgende ochtend om 6 uur in Khan Sheikhoun. Toen heb ik haar gevonden in het ziekenhuis."

Zeynep lag aan de zuurstof. Ze was 3,5 maanden zwanger. Mogelijk heeft ze nog andere medicatie gekregen om te overleven. Dat weet de familie niet precies. Drie maanden later werd Mustafa geboren na zeven maanden zwangerschap. "We wisten op voorhand niets van zijn toestand. De dokters die we gezien hebben, hebben ons op voorhand niet verteld dat hij geen ledematen had."

De meeste dokters zeggen dat de oorzaak van de misvorming bij het feit ligt dat zijn moeder geraakt is door chemisch gifgas

De meeste dokters vermoeden dat de aangeboren afwijking er komt door de chemische stof sarin die Zeynep heeft ingeademd. Ook de medicatie, om haar te laten overleven, zou mede oorzaak kunnen zijn. Er is meer onderzoek nodig om daar uitsluitsel over te krijgen, dat is helaas onmogelijk. Na de chemische aanval in Khan Sheikhoun zijn in de stad zeker 3 kinderen met een gelijkaardige aandoening geboren. Dat kan haast geen toeval zijn.

"Sinds we in Turkije zijn, nu drie jaar, hebben we hem naar talloze ziekenhuizen gebracht. Maar ze zeggen ons dat er geen behandeling mogelijk is in Turkije. Hij moet operaties krijgen om zijn beenderen te verlengen en kleine elektronische apparaatjes in te planten. Dat is wat de dokters in Turkije ons vertellen." Tot nu toe weet de familie niet of een behandeling voor Mustafa mogelijk is en zoja, waar.

Stiekem hadden ze gehoopt dat de foto van Mehmet Aslan die antwoorden wel zou brengen. Maar dat is tot nu niet gebeurd. "Ik zou mijn zoon graag willen zien zoals andere kinderen, om te kunnen spelen en gelukkig te zijn. Om naar school te gaan. Soms vraagt hij wanneer hij kan stappen, spelen en fietsen. Dan zeggen we dat hij moet wachten tot hij wat groter is. Het breekt mijn hart. Ik voel me schuldig dat ik hem niet kan helpen. Ik wou dat ik zijn plaats kon innemen."

Ik zou mijn zoon graag zien spelen, gelukkig zijn, en naar school zien gaan zoals andere kinderen

Mustafa is de kern van liefde voor de hele familie. "Nooit tonen we ons verdriet of onze wanhoop in zijn bijzijn. Bij hem zijn we altijd vrolijk en spelen we." Mama Zeynep, die de hele tijd bij ons is maar niets zegt, begint plots wel te vertellen. "Hij is zo slim, hij is slimmer dan ik ben. En ik ben 25. Als hij maar naar school kan gaan. Dat is belangrijk." Daar is papa Munzir het helemaal mee eens. "Ja, hij moet naar school, wie weet wordt hij wel iets groots dan, minister of president. Inshallah – als God het wil." De tranen rollen over de wangen van Zeynep, tranen van wanhoop en hoop, van verdriet en van trots.

Beluister het gesprek met Inge Vrancken in 'De Wereld Vandaag' via Radio 1 Select. 

Bron: vrtnws.be en 'De Wereld Vandaag'