Touché
"In het verslag stond dat ik nooit in staat zou zijn om zelfstandig te functioneren"
zo 17 mei - 3:48
Diagnose
Magali De Reu kreeg de diagnose toen ze 14 was. “Daarvoor was er altijd wel iets, maar niemand kon er de vinger op leggen wat het was. Ik lag niet goed in de groep, ik had wel vriendjes en vriendinnetjes, maar dat waren er niet veel en ik zei of deed soms dingen die sociaal niet aanvaardbaar waren”, vertelt ze in 'Touché'.
“Een paar leerkrachten in het eerste middelbaar opperden dat ik misschien eens getest moest worden op autisme. Voor mijn ouders was dat een grote klap, want autisme werd toen helemaal anders bekeken. Uiteindelijk werd ze toch getest. “Dat zorgde voor veel antwoorden, maar tegelijkertijd ook heel veel vragen."
In het verslag stond dat ik nooit in staat zou zijn om zelfstandig te functioneren
“In het verslag stond dat ik nooit in staat zou zijn om zelfstandig te functioneren, en dat was heel pijnlijk. De samenleving had mij gereduceerd tot een hulpbehoevend kwezeltje." Haar eerste reactie was het te aanvaarden, maar later vocht ze terug.
“Ik verzamel geen postzegels, ik ken niet alle treinuren uit mijn hoofd. Ik ben niet heel introvert, maar extravert. Ik kan urenlang babbelen, maar soms heel lang over mezelf. Maar dat is net het mooie. Autisme is niet zwart-wit, het is een spectrum, en dat heb ik gaandeweg kunnen inzien”.
Ik vind het spijtig dat de dingen die mij uniek maken tot een ziektebeeld behoren.
Enerzijds heb ik mezelf beter leren kennen, maar anderzijds vind ik het ook spijtig dat de dingen die mij uniek maken tot een ziektebeeld behoren.
Werk
Nu heeft De Reu haar eigen bedrijf, maar ooit werkte ze in dienst. Vreselijk, vond ze. “Ik kwam steeds in zeer hiërarchische structuren terecht. Heel veel regeltjes om te onthouden, heel veel tussen de lijnen lezen, heel veel moeite doen om erbij te horen,... Het werd snel duidelijk dat het niets voor mij was."
“Op een gegeven moment kwam ik aan op het werk en kreeg ik een tintelend gevoel in mijn vingertoppen. Ik wou uit de auto stappen, maar het ging niet. Ik had een burn-out”.
Ik had een enorme bewijsdrang, omdat iedereen zei dat ik het niet ging maken en ik maar een eenvoudige job moest zoeken.
“Na een maand ging ik terug aan de slag en kwam het gevoel meteen terug. Toen heb ik ontslag genomen en ben ik voor mezelf beginnen werken. Ik wou mijn eigen pad ontwikkelen en ik had een enorme bewijsdrang, omdat iedereen zei dat ik het niet ging maken en ik maar een eenvoudige job moest zoeken."
Vrouwen vs. mannen
“Autisme manifesteert zich bovendien volledig anders bij vrouwen dan bij mannen”, zegt De Reu. “Mannen beantwoorden veel meer aan het klassieke beeld van autisme. Postzegels verzamelen, in zichzelf gekeerd zijn, moeilijk communiceren,..."
Bij vrouwen gaat het eerder om het moeilijk hebben met prikkels of sociale contacten, gaat ze verder. “Ik heb ook gelezen dat veel vrouwen met autisme homoseksueel zijn, maar daar is nog onderzoek naar”.
“Daarbij is er nog eens heel veel camouflagegedrag. Ze gaan observeren en gedrag kopiëren om niet uit de boot te vallen. Ik heb dat zelf ook gedaan, maar heb daar niet volledig aan toegegeven. Het maakt de dingen gemakkelijker, maar ik wil mijn eigenheid niet kwijt.
