"Het was de gewoonte om iets onder tafel te geven aan de Griekse verpleegkundigen

Myriam werd twee jaar geleden geopereerd, en na zes weken rusten trok ze nog even naar Kreta. Maar eens daar aangekomen liep het fout. Ze kreeg heel erge buikpijn, zodat er niets anders op zat dan naar het lokale ziekenhuis te gaan. “Het leek wel Afrika of het Oostblok, zoveel tristesse." Ze kwam immers in een kamer terecht met een bed dat alleen maar rechtop kon staan. Dat is niet ideaal als je buikpijn hebt. Daarenboven bleken er geen zeep, washandje of wc-papier voorhanden te zijn. Ze werd onwel en de verpleging zei alleen maar dat ze op de grond moest braken. Pas de volgende dag werd dat opgekuist.

“Je kan aan een ziekenhuis zien dat het slecht gaat met een land”

Er heerste een sfeer van iets wat op corruptie lijkt. Ze wist niet dat ze het personeel een fooi moest geven en dan nog bij voorkeur onder tafel. En ze merkte dat de andere patiënten de hele dag omringd waren door hun familie, die voor eten zorgden, voor zeep of voor een washandje.

Haar nare ervaring in dat ziekenhuis heeft haar beeld van de Kretenzers niet veranderd. Ze blijft ze leuk vinden, avontuurlijk, maf, in de geest van Zorba de Griek. Maar vindt het wel echt jammer dat het zo slecht gaat met Griekenland. "Griekenland is me zo dierbaar."